Ποιος εκπαιδεύει συναισθηματικά ποιον

Αναζήτησα το βιβλίο του Τρύφωνα Ζαχαριάδη μετά από μια κουβέντα με μια φίλη, μέλλουσα μητέρα που ανησυχούσε για όλα αυτά τα δύσκολα που έζησε εκείνη ως παιδί στις οικογενειακές της σχέσεις και τυχόν θα μετέφερε στο παιδί της. Ήταν επίσης πολύ προβληματισμένη γα το κατά πόσο αποτελεί βάρος για ένα παιδί το να φέρει το όνομα ενός προγόνου, κάτι που αποτελεί παράδοση για την ελληνική οικογένεια.

Το βιβλίο του Τρύφωνα Ζαχαριάδη «Ποιος εκπαιδεύει ποιον», από τις Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, διερευνά τις πολύπλοκες αλληλεπιδράσεις μεταξύ γονιών και παιδιών από σκοπιά ψυχαναλυτική. Με παραδείγματα από την θεραπευτική πρακτική, ο συγγραφέας ξετυλίγει το περίπλοκο κουβάρι των οικογενειακών σχέσεων.

Το βιβλίο δεν καθησυχάζει, βοηθά όμως στην κατανόηση που είναι έτσι κι αλλιώς η αρχή για την οποιαδήποτε αλλαγή. Όταν είσαι παιδί είσαι απλώς ο αποδέκτης των οικογενειακών παραδόσεων, συμπεριφορών, προσδοκιών, φροντίδας ή μη χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα επεξεργασίας. Ως ενήλικας μεταφέρεις ασυνείδητα το ίδιο μοτίβο στις σχέσεις σου και μετέπειτα στην οικογένεια που θα δημιουργήσεις, διαμορφώνοντας «ψυχολογικούς απογόνους».

Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ένα σημείο του βιβλίου που αναφέρεται στις «δεμένες» οικογένειες ξεσκεπάζοντας τις εξαρτητικές σχέσεις που διαμορφώνουν υποσκάπτοντας την αυτονόμηση των μελών τους. Οι αυριανοί ενήλικες που μεγάλωσαν σε τέτοιες οικογένειες θα γίνουν κάποια στιγμή σύζυγοι. Τότε μας λέει ο συγγραφέας: «Η βρεφική πλευρά της προσωπικότητας των συζύγων ζητά επιτακτική ικανοποίηση. Στο γάμο πλέον δεν διαπραγματεύονται οι ενήλικες. Ζουν μαζί δύο βρέφη διεκδικώντας το ένα από το άλλο υποχρεωτική ευχαρίστηση. Έτσι μιλούν για ασυμφωνία, οικονομικές διαφορές ή απιστία».

Αυτό που μου άρεσε πολύ είναι η αισιοδοξία που αποπνέει το βιβλίο (παρ’ όλα τα δύσκολα που πραγματεύεται) καθώς φανερώνει με τρόπο άμεσο πως η ζωή προσφέρει ευκαιρίες για διόρθωση και τα λάθη μπορεί να είναι η ευκαιρία για περισσότερη γνώση. Όσο επιβαρημένη κι αν είναι η ψυχική διαπαιδαγώγηση που λάβαμε ως παιδιά η συνειδητοποίηση των αναπαραστάσεών της στο τώρα, στις σχέσεις του σήμερα, αποτελεί το μέσο για την συναισθηματική μας εξέλιξη.

Διαβάζοντας το βιβλίο σταμάτησα συχνά για να σκεφτώ. Είδα τον εαυτό μου, την οικογένειά μου, τους γύρω μου.

Το βιβλίο καταλήγει σε έναν ύμνο προς την αυτονομία και την επανάσταση λέγοντας ότι τα «καλά παιδιά» είναι πιο ανίσχυρα και εύθραυστα καθώς αναγκάστηκαν να υποταχθούν, να συμμορφωθούν για να διατηρηθεί η παντοδυναμία των γονέων και κλείνει με μια φράση που νομίζω ότι για την ελληνική οικογένεια παραμένει ταμπού: «Τα παιδιά δεν γεννιούνται για να συντροφεύουν τους γονείς».

Ειρήνη Α.

ΜΑΡΑΝ ΑΘΑ

Η αγαπητή συγγραφέας Ελισάβετ Ιακωβίδου μας προτείνει ένα βιβλίο το οποίο ξεχώρισε και το οποίο το βρίσκουμε ιδιαίτερα ενδιαφέρον..Βιβλία της συγγραφέως είναι το «Άγραφο δίκιο» και η «Ανόθευτη αγκαλιά»…. Σας παραθέτουμε το κείμενο της…

Διάβασα πρόσφατα ένα πολύ αξιόλογο βιβλίο, ‘εκτός των τειχών’ πέρα από εμπορικές συναλλαγές και συμβατικά δεδομένα, ένα βιβλίο κόσμημα στο χώρο της λογοτεχνίας. Είναι το ‘ΜΑΡΑΝ ΑΘΑ’ του Θωμά Ψύρρα, εκδόσεις Κέδρος, όντας εντυπωσιασμένη από την ομώνυμη παράσταση της Γιασεμί Κηλαηδόνη.

‘Μαράν Αθά’, στην Αραμαΐκή διάλεκτο, σημαίνει ‘Ο Θεός μαζί σου..’ , όχι όμως σαν προστάτης αλλά σαν τιμωρός κι αυστηρός κριτής, παραμονεύοντας κάθε σου βήμα  με την σπάθα προτεταμένη για να σε εκτελέσει χωρίς ηθικούς φραγμούς ή για να σε επαναφέρει στους πεπατημένους δρόμους.!

Με λίγα λόγια το θέμα του βιβλίου διαπραγματεύεται περισσότερο τα ηθικά διλήμματα που αγγίζουν ένα βαθιά θρησκευόμενο άνθρωπο, λάτρη ωστόσο της ζωής και της φύσης του γενικότερα, ενός ερωτευμένου μοναχού που αφουγκράζεται τις αισθήσεις του και τις βάζει στην υπηρεσία της καρδιάς του. Χωρίς να το επιδιώξει, νέος, ωραίος, γεμάτος ενέργεια, υπηρετώντας με σύνεση και στοργή πατέρα το θείο του έργο. Κι όμως αυτήν την ύστατη στιγμή της εξαΰλωσης του εαυτού του, κι ενώ έχει αποφασίσει να απαρνηθεί το μοναχικό του σχήμα για τον επίγειο έρωτα που τον απογειώνει, θα παρέμβει ο θεός, με τη μορφή του δεσπότη και πνευματικού του πατέρα, σαν τιμωρός, σε μια αναγκαστική προσπάθεια χειροτόνησης του, ώστε να τον αποτρέψει να παραβεί τους θείους του όρκους και να μεταλάβει το θείο δώρο της αγάπης.

Ο νεαρός ηγούμενος της ιστορίας βιώνει την απολυτότητα της ευτυχίας αλλά και της δυστυχίας ταυτόχρονα, εμπιστευόμενος τον πνευματικό του πατέρα, δοκιμασμένος άλλωστε κι ο ίδιος στα νιάτα του από δυνατές συγκινήσεις. Δυστυχώς, η ηλικία κι η αλλοτρίωση των ευγενών συναισθημάτων του από το θρησκευτικό καθήκον, θα λειτουργήσουν ανασταλτικά πάνω στον δύστυχο νεαρό, κι όχι μόνο, αλλά θα τον πειθαναγκάσουν να υποστεί την ανάλογη τιμωρία για την τόλμη του να υπηρετήσει τη φύση κι όχι τη θρησκεία.

Η τόλμη του ωστόσο θα σταματήσει μέχρι εκεί, γιατί η δύναμη του τιμωρού του, θα τον εξουσιάσει ολοκληρωτικά κι αφύσικα, μέσα στην απομόνωση των συναισθημάτων, θα ευνουχίσει τις αισθήσεις του μέσα από την καταπίεση κάτι που θα τον οδηγήσει στο χείλος της απόγνωσης, σε μία παθητική αντίσταση, καταλαγιασμένος και φοβισμένος από το ‘Μαράν Αθά’, που στο εξής θα υπονομεύει και θα καταδιώκει όλες του τις ευγενείς πράξεις.

Η ανασταλτική καταστροφική δύναμη της θρησκείας, πάνω στην υπέρμετρη ευαισθησία ατόμων, χωρίς αποθέματα ψυχικών δυνάμεων, η δύναμη του λόγου του συγγραφέα, γιατί κινείται με μια μαγική γλώσσα, βυζαντινής διαλέκτου εμπλουτισμένη με τοπικά λεκτικά στοιχεία και ιδιωματισμούς , κάτι που ίσως κουράσει ένα μέτριο αναγνώστη, η μεταφυσική μαγεία που διαφαίνεται να εξουσιάζει τις σελίδες του βιβλίου, η μυσταγωγία σαν μέσον πνευματικής μετάλλαξης κι ως έκφραση βαθιάς συναισθηματικής μέθεξης, η απλοϊκή αλλά και πρωτόγονη κοινωνία των μικρών κοινοτήτων που επιδρά από τη μια αρνητικά, εποπτευόμενες συμπεριφορές και πάθη και από την άλλη θετικά, καθημερινή επικοινωνία με ακούσιο διαλογισμό, πάνω στον ψυχισμό των ανθρώπων και τέλος η αφηγηματική ικανότητα του συγγραφέα, παρέσυραν κι εμένα σε ένα μαγικό ταξίδι ψυχής και αισθήσεων. Ηθογραφικό και βαθιά ψυχογραφικό κι ανθρώπινο με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις κι αναπάντητα ερωτήματα, για τα μονοπάτια της ζωής και των ανθρώπων.

Ελισάβετ Ιακωβίδου, συγγραφέας

Oι αγάπες νύχτα ταξιδεύουν

H συγγραφέας Ελένη Μπιρμπίλη παραχώρησε στους αναγώστες του BOOKNIGHTS το βιβλίο της “Oι αγάπες νύχτα ταξιδεύουν” σε ηλεκτρονική μορφή (e-book).

H Δανάη είναι μια γυναίκα προσηλωμένη στην απόλυτη εκδοχή της αγάπης. Χωρίς να το πολυσκεφτεί καταφεύγει στα δίκτυα του έρωτα δίχως να φαντάζεται που θα οδηγηθεί. Ο Αντρέας και ο Δημοσθένης, φίλοι μέχρι τότε, βρίσκονται άθελά τους μπλεγμένοι στην ίδια δίνη και παλεύουν απεγνωσμένα να σωθούν. Σε αυτή την απίστευτη ιστορία, θύτες και θύματα ταυτίζονται, καθώς η μοίρα των ανθρώπων καμιά φορά γράφεται με αίμα παρμένο από το ίδιο το παρελθόν τους…

Για να διαβάσετε το βιβλίο πατήστε εδώ!

Eυχαριστούμε πολύ την συγγραφέα και της ευχόμαστε καλή επιτυχία σε όλα τα μελλοντικά της σχέδια!

Πληροφορίες για την κα Μπιρμπίλη μπορείτε να βρείτε στο προσωπικό της ιστολόγιο http://blog.ebirbili.gr/.

Αγαστή Συνεργασία

H αγαπητή Αναστασία Καλλιοντζή παρουσίασε το τελευταίο της βιβλίο «Αγαστή Συνεργασία» το Σαββατο 23 Οκτωβρίου σε μία πολύ όμορφη παρουσίαση που έγινε στο  βιβλιοπωλείο DISCOVER–ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ στην Πάτρα.

Η Αγαστή Συνεργασία είναι ένα βιβλίο πολύ δυνατό που καταφέρνει να αφυπνίσει συνειδήσεις και να αποτυπώσει με γλαφυρό τρόπο την παντελή έλλειψη αξιοκρατίας που επικρατεί στην Ελλάδα..Τα μηνύματα που καταφέρνει να περάσει η συγγραφέας είναι ποικίλα και σχετίζονται με τα κακώς κείμενα στον εκδοτικό χώρο,την κατάληψη πανεπιστημιακών θέσεων με αδιαφανή μέσα και την καταρράκωση πνευματικών ανθρώπων που είναι γεμάτοι με ιδανικά και αξίες..

Όταν ρώτησαν σε μια ραδιοφωνική εκπομπή την Αναστασία για το λόγο που την κινητοποίησε να γραψει αυτό το βιβλίο, εκείνη απάντησε με χιούμορ ότι δεν άντεχε άλλο να διαβάζει βιβλία με κακόμοιρες και ταλαιπωρημένες γυναίκες..Αυτή τη φορά το θύμα πρέπει επιτέλους να είναι είναι άντρας…

 Ήρωας λοιπόν του απολαυστικού βιβλίου είναι ο Κωνσταντίνος  ο οποίος μεγάλωσε και έζησε σε μια οικογένεια που μπορούσε να του παρέχει όλα αυτά που ο καθένας θα ονειρευόταν για τη ζωή του..Μόρφωση, λεφτά, κοινωνική καταξίωση. Η ακαδημαϊκή του πορεία ανοδική αφού αποφοιτεί  πρώτος στην Φιλοσοφική και του προτείνεται θέση Καθηγητού στη Σορβόνη. Αυτός άρνείται τα πάντα και αποφασίζει να ακολουθήσει τον έρωτα της ζωής του (που έγινε στο τέλος η κόλαση του) και να γυρίσει στην Ελλάδα.

Μετά από χρόνια ο ήρωας, ζώντας στην Έλλάδα, στην χώρα της αναξιοκρατίας, ξυπνάει από τον λήθαργο και έρχεται αντιμέτωπος με τις λανθασμένες επιλογές του. Καταφύγιο στην απογοήτευση του αποτελεί η συγγραφική του δραστηριότητα. Όμως ο  Κωνσταντίνος διαπιστώνει ότι στον εκδοτικό οίκο όπου εκδίδει τα βιβλία του κάτι δεν πηγαίνει καθόλου καλά. Τι μπορεί να συμβεί τελικά όταν οι φίλοι και ο κοινωνικός του περίγυρος του γυρνάν προκλητικά την πλάτη; Δεν θα σας το αποκαλύψουμε…Θα το ανακαλύψετε μόνοι σας…

Το βιβλίο ξεχωρίζει γιατί η γραφή του δεν είναι“στημένη”..είναι απλά χειμαρώδης όπως η συγγραφέας του..

Η Νοέλ Μπάξερ προτείνει!

Είναι μεγάλη τιμή και χαρά για εμάς να εγκαινιάζουμε την αναβάθμιση του booknights.gr μας με μια βιβλιοπρόταση από την  Νοέλ Μπάξερ. H αγαπητή Νόελ Μπάξερ έχει εκδώσει μία συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Μια φορά κι έναν καιρό σήμερα» και από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν τα συναρπαστικά της βιβλία της ΑΠΟ ΔΡΥ ΠΑΛΙΑ ΚΙ ΑΠΟ ΠΕΤΡΑ και ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΓΥΡΙΣΕ Ο ΧΡΟΝΟΣ. Σας αφήνουμε να απολαύσετε την πρόταση της!

Ο Αριθμός Του Θεού ως θέμα δεν είναι από τα βιβλία που θα άπλωνα το χέρι μου πάνω τους. Ξέρω ότι έχουν ένα φανατικό πολυπληθές κοινό κι ότι είναι εξαιρετικά δημοφιλή, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, αλλά δεν ανήκω (ή δεν ανήκα και ανήκω πλέον;) στο κοινό αυτό. Πώς τα κατάφερε και μ‘ έκανε να μην σηκώνω τα μάτια μου από το κείμενο και σήμερα να μιλάω γι’ αυτό; Απάντηση: Η γραφή του Κώστα Αρκουδέα.

Το χαμόγελό του δεν περιείχε ούτε λύπη ούτε χαρά. Δεν ήταν παρά ένα χλιαρό κύμα, που αυλάκωνε προς στιγμήν τα χείλη του και χανόταν δίχως να το αντιληφθούν η καρδιά και το μυαλό του.

Μόνο ένας χειριστής του λόγου που έχει ανέβει επίπεδα θα μπορούσε, βρίσκω, να περιγράψει έτσι ένα αδιάφορο χαμόγελο που δεν περιέχει ούτε λύπη ούτε χαρά. Εκεί, στα ανώτερα κλιμάκια, έχω ανεβάσει τον Κώστα Αρκουδέα αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Το σπουδαίο είναι η απόλαυση. Η αναγνωστική ικανοποίηση που προσφέρει στον αναγνώστη του. 573 σελίδες έξοχης γραφής έχει μπροστά του ξεκινώντας από ένα προλογικό εικοσασέλιδο που είναι γροθιά στο στομάχι. Πρόλογος στην απέναντι όχθη από αυτό που έχουμε γενικά συνηθίσει, δηλαδή να ξεκινάει ένα μυθιστόρημα ήσυχα με μια φιλική εισαγωγή που ορίζει χώρο/χρόνο/πρωταγωνιστή.

Από κει και μετά παρακολουθούμε (υποψιασμένοι πλέον κι έτοιμοι για δυνατές συγκινήσεις) την εξέλιξη της πλοκής σε γρήγορο βηματισμό που μας κρατάει σε εγρήγορση, με διάσπαρτες στάσεις …σε διάφορα σημεία του κόσμου. Τα ιντερμέτζα αυτά προσωπικά τα λάτρεψα! Θεωρώ ότι μπορούν να σταθούν ως πολύ δυνατά αυτόνομα κείμενα και το προτείνω στον κ. Αρκουδέα για κάποια στιγμή στο μέλλον.

Τέσσερα χρόνια, έμαθα, πήρε στον συγγραφέα ο Αριθμός του Θεού του. Δεν με εκπλήσσει. Θα χρειάστηκε ευνόητα πολύ χρόνο για την συλλογή του τεράστιου όγκου πληροφόρησης που βρίσκουμε στο βιβλίο. Δεν ξεκινάς να γράψεις για ένα τέτοιο θέμα μια ωραία πρωία. Δεν μου το βγάζετε όμως απ’ το μυαλό ότι ανεξάρτητα από αυτό, άσχετα δηλαδή από τα ψαξίματα και το ρολόι του εκδότη που έτρεχε, ο Κ. Αρκουδέας απόλαυσε στο έπακρο την εμπειρία της συγγραφής αυτού του μυθιστορήματος. Δεν θέλησε να ταξιδέψει εξπρές και δεν έχασε την ωραία διαδρομή. Κι επειδή πρόκειται απ’ ότι φαίνεται για έναν συγγραφέα με γονίδιο Εξερευνητή, είχε τον χρόνο και την οξύνοια να δει «πράγματα» και να μας τα πει.

Θυμήθηκε τον αέρα να σφυρίζει δαιμονισμένα πάνω από τον οικισμό που, όσο σκοτείνιαζε, έπαιρνε την όψη πύργου με πολλά και ξεχωριστά δώματα, μες στα οποία ζούσαν όντα που είχαν μία τουλάχιστον συνταρακτική ιστορία να πουν.

Ο Αριθμός του Θεού προτείνεται στους λάτρεις του γραπτού λόγου και σε όσους πιστεύουν ότι αξίζει στην ελληνική πεζογραφία να είναι διεθνής.

 Νοέλ Μπάξερ

23/9/2010, στη γιορτή της Ίριδας

Σεπτέμβρης

Μάλλον έχω κολλήσει με την συγγραφέα Πίλτσερ Ρόζαμουντ, δεν εξηγείται αλλιώς.. Μιλάω με τόσο ενθουσιασμό για αυτήν, που η ομάδα του booknights με παρότρυνε, μετά το ταξιδιάρικο “ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΚΟΧΥΛΙΑ”, να γράψω και πάλι την πρότασή μου και τις σκέψεις μου για τον “ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ”.

Με ένα τρόπο μαγικό, όλα τα βιβλία της συγγράφεως συνδέονται σαν να πρόκειται για διαφορετικά επεισόδια από την ίδια της την ζωή. Οι τόποι και τα πρόσωπα μοιάζουν παρεμφερή, όμως οι καταστάσεις και τα συναισθήματα που γεννιούνται είναι τόσο διαφορετικά… από την χαρά της καθημερινότητας στην μελαγχολία του βροχερού τοπίου, στην ψυχική ανάταση που δίνει η επιστροφή ενός αγαπημένου προσώπου από τα παλιά και πάλι στην βαθιά απέραντη μελαγχολία και απογοήτευση όταν αυτό το πρόσωπο που επιστρέφει δεν είναι όπως το θυμόσουν.. Γιατί ο χρόνος είναι αμείλικτος και αφήνει τα σημάδια του στο σώμα αλλά και στην ψυχή.

Σεπτέβρης- Σκοτία: Κυνηγετική περίοδος, παραδοσιακοί χοροί με κιλτ, άφθονο ντόπιο ουίσκι και χαλάρωση του αυστηρού ωραρίου και του καθωσπρεπισμού. Με αφορμή την διοργάνωση ενός μεγάλου ξέφρενου πάρτυ, ένα πρόσωπο – κλειδί στην μικρή κοινωνία του τόπου επιστρέφει για να συναντήσει το πεπρωμένο της. Οι ανοιχτοί λογαριασμοί που έχει αφήσει, πρέπει να κλείσουν, για την ψυχική ηρεμία όλων. Τώρα έχει την τελευταία της ευκαιρία, πριν να είναι πολύ αργά…

Όλο το βιβλίο ταξιδιάρικο και ιδιαίτερα γλαφυρό.  Το τέλος αναπάντεχο, όπως συνηθίζει η συγγραφέας. Δεν θα δίσταζα να πω ότι έχει γίνει η αγαπημένη μου.

Μαρία Π.

Έσχατοι Καιροί

H αγαπητή Θάλεια Κουνούνη γράφει στο booknights για ένα από τα αγαπημένα της βιβλία. Η κα Κουνούνη είναι συγγραφέας του βιβλίου “ Κράτα με…Η Κιβωτός σαλπάρει«, το οποίο έχει ήδη αναρτηθεί στην σελίδα μας από την Αναστασία Καλλιοντζή. Θα θέλαμε να σας γνωστοποιήσουμε ότι για προσωπική γνωριμία, υπογραφές βιβλίων και H αγαπητή Θάλεια Κουνούνη γράφει στο booknights για ένα από τα αγαπημένα της βιβλία. Η κα Κουνούνη είναι συγγραφέας του βιβλίου “ Κράτα με…Η Κιβωτός σαλπάρει“, το οποίο έχει ήδη αναρτηθεί στην σελίδα μας από την Αναστασία Καλλιοντζή. Θα θέλαμε να σας γνωστοποιήσουμε ότι για προσωπική γνωριμία, υπογραφές βιβλίων και καλή παρέα η Θάλεια Κουνούνη θα βρίσκεται στα εξής:
-12 Σεπτεμβρίου – Ζάππειο, Αθήνα – 11:00-15:00 (μαζί με την Αναστασία Καλλιοντζή).

-28 Σεπτεμβρίου – Ιανός, Αθήνα – 18:00-20:00 (μαζί με την Αναστασία Καλλιοντζή και την Κατερίνα Παπανικολάου)…Οι booknighters θα είμαστε εκεί !

Όταν είδα την κριτική που έδωσε στο booknights για το βιβλίο μου η συγγραφέας Αναστασία Καλλιοντζή, ένιωσα ανάμειχτα συναισθήματα. Μεγάλη χαρά, αντικρίζοντας όντως μία καλή κριτική, αλλά και περηφάνια, γιατί αυτή ερχόταν από μία αγαπημένη μου συγγραφέα που  θαυμάζω απεριόριστα και ως αναγνώστρια την ακολουθώ πιστά εδώ και χρόνια.  Θεωρώ λοιπόν χρέος μου να παρουσιάσω ένα από τα βιβλία της και ειδικά αυτό που ξεχώρισα και προσωπικά το θεωρώ σταθμό στη συγγραφική της καριέρα.

Το βιβλίο της «Έσχατοι Καιροί» εκδόθηκε το 2005. Από τότε, πολλά από αυτά που γράφτηκαν σ’ αυτό το βιβλίο, επαναλήφθηκαν στην ίδια τη ζωή, επαληθεύοντας αυτούς που έδωσαν τότε τον τίτλο «προφητικό» σ’ αυτό το βιβλίο. Δε θα πω ψέματα. Η αναπαράσταση των κακών κειμένων της σημερινής εποχής δίνεται από τη συγγραφέα με φριχτό τρόπο. Η δύναμη του χρήματος, της δόξας και της εξουσίας, κάνει την εμφάνισή της γύρω από πρωταγωνιστές που θυσιάζονται ή γίνονται οι ίδιοι θύτες για να ξεσκεπάσουν τις συνέπειες αυτών των δυνάμεων στο κοινωνικό σύνολο. Ένα σύνολο, που στο «σουμάρισμα» βγαίνει ταλαιπωρημένο και εξαθλιωμένο από τις βέργες που χτυπάνε αλύπητα στην πλάτη του, σπρώχνοντας το να ταυτιστεί με μία διεστραμμένη τρομοκρατία. Το μοιρολατρικό στοιχείο κάνει την εμφάνισή του και ενώ κάποιες φορές σπρώχνει τους ήρωες στην κορύφωση εκείνης της στιγμής που γεύονται την ευτυχία, άλλες θα τους παρασύρει σε ένα αδιέξοδο, θα τους καθηλώσει, ανήμπορους  πια να σπάσουν τα δεσμά που «κάποιος» επέλεξε γι’ αυτούς.

Κάποιοι την κατηγορούν πως στο βιβλίο της απουσιάζει η κάθαρση, η τιμωρία, η απαραίτητη επέμβαση της δικαιοσύνης που θα έδινε, αν όχι ένα happy end, μία ανακούφιση μετά από την «ταλαιπωρία» που υφίσταται η συνείδηση του καθενός όταν το διαβάζει. Για την ίδια όμως, ως δικηγόρο στην καθημερινή της ζωή που μάχεται ενεργά υπερασπίζοντας τη δικαιοσύνη, θεωρώ μεγάλο τόλμημα της να αποτυπώνει και την απουσία αυτής, μέσα από τη φανταστική μεν, ρεαλιστική δε, ιστορία του βιβλίου της. Κι αν αυτός ο ρεαλισμός πονάει, ίσως θα έπρεπε να αναρωτηθούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να τον εμποδίσουμε, παρά να αναζητάμε στο αναγνωστικό πιάτο μας ρομαντικές ψευδαισθήσεις που σκοπό έχουν να γαργαλήσουν τους ευσεβείς πόθους μας, κάνοντάς μας να εθελοτυφλούμε σ’ αυτό που συμβαίνει ή ίσως συμβεί γύρω μας. Και τότε, ίσως έρθει από μόνη της η ανακούφιση, που εσκεμμένα μας στέρησε η κυρία Καλλιοντζή.

Θάλεια Κουνούνη

Εκατό χρόνια μοναξιά

Το καλοκαίρι είναι η εποχή που παίρνω απόφαση να διαβάσω τα πιο ογκώδη βιβλία. Χρειάζομαι χρόνο και την ανάλογη διάθεση, γιατί πάντοτε σκέφτομαι “ποιος ξέρει από που θα μας ξεκινήσει   και που θα μας φτάσει”.

Η αλήθεια είναι ότι ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές μάς πάει πολύ μακριά, μιας και τα εκατό χρόνια μοναξιάς αντιστοιχούν στα έργα και τις ημέρες μιας ολόκληρης οικογένειας. Οι χαρακτήρες που πλάθονται κι αναλύονται είναι ξεχωριστοί και βαθιά δουλεμένοι. Πρόκειται όμως γι’ ανθρώπους τόσο παράξενους και μοναδικούς, που ο αναγνώστης αναγκαστικά αφήνει στην άκρη το δικό του κόσμο για να τους ακολουθήσει άνευ όρων στο δικό τους. Και μ’ αυτό δεν εννοώ το χωριό Μακόντο, ένα τόπο κάπου στη μέση του πουθενά, ή το σπίτι της οικογένειας στο οποίο γεννιούνται και μεγαλώνουν οι περισσότεροι ήρωες, αλλά στο μοναδικό μικρόκοσμο του καθενός ξεχωριστά που ορίζεται από την ατελείωτη μοναξιά του. Οι ήρωες μπορεί να συμβιώνουν, όμως οι σκέψεις και η δυναμική της κάθε μονάδας δημιουργούν κάθε φορά μια ιστορία-μέσα-στην-ιστορία, που για να παρακολουθήσουμε και να κατανοήσουμε, δεχόμαστε ως έχει, χωρίς κρίσεις και σχολιασμό, τουλάχιστον στο χρόνο της ανάγνωσης.

Στις πρώτες σελίδες του βιβλίου, φιλοξενείται ένα γενεαλογικό δέντρο σε σχεδιάγραμμα, το οποίο κατέληξα να συμβουλεύομαι πολλές φορές, καθώς ο χρόνος ζωής των ηρώων, όπως και οι συγγένειες μεταξύ τους, δεν ακολουθούν μία συμβατική δομή. Χρειάζεται μάλιστα μία κάποια προσοχή όσον αφορά τα ονόματα των ηρώων, τα οποία συχνά επαναλαμβάνοται, καθώς πρόκειται για οικογένεια.

Είναι οπωσδήποτε εντυπωσιακό το γεγονός ότι ο συγγραφέας δημιουργεί ένα κόσμο απομονωμένο, με τις δικές του συνήθειες και όρους, που αναπτύσσεται, ακμάζει και παρακμάζει μέσα στα περιγραφόμενα εκατό χρόνια, φτάνοντας στο τέλος να εξαφανιστεί το ίδιο απροσδόκητα με τη δημιουργία του. Αν αφεθεί κανείς στην ιστορία, θα μπορούσε να φανταστεί ότι ένα τέτοιο μέρος, με πρωταγωνιστές αυτούς τους ανθρώπους, υπήρξε στ’ αλήθεια και έσβησε στην αδιαφορία της μοναξιάς, αφήνοτας ως μοναδικό του ίχνος και απόδειξη για την ύπαρξή του, το βιβλίο αυτό…

Ματούλα Π.

Βιβλιοπροτάσεις από την Ρέα Βιτάλη

Η  αγαπητή και ξεχωριστή Ρέα Βιτάλη που αρκετές φορές μας ταξιδεύει με την πένα και τα άρθρα της, προτείνει στους αναγνώστες του booknights δύο αγαπημένα της βιβλία.. Η Ρέα Βιτάλη εργάστηκε στους 4 Τροχούς για έντεκα χρόνια, έκανε ρεπορτάζ στον Ταχυδρόμο, χρονογραφήματα στις Εικόνες και συνεντεύξεις μαγευτικών ανθρώπων.  Αυτή την περίοδο γράφει στο protagon.gr.

Δυό βιβλία πολύ αγαπημένα μου. Δυο μυθιστορήματα. Το “Δείπνο με μύδια” της Μπριγκιτ Βαντερμπεκε εκδόσεις Μελάνι. Και το πρόσφατο “Το χάρισμα της Βέρθας” της Φωτεινής Τσαλίκογλου εκδόσεις Καστανιώτη. Και τα δύο σαν τελετή αποκάλυψης…Σαν πάρτυ μασκέ που κάποια στιγμή βγαίνουν οι μάσκες…

Το ένα με μόνιμο back ground μια κατσαρόλα μύδια…Θαρρείς τ΄ακούς ν΄ανοίγουν μαζί με τις ψυχές των ανθρώπων…Το άλλο της Φωτεινής με πίνακες ζωγραφικής, με τους καλλιτέχνες, τους δημιουργούς…Κάπου τα δύο βιβλία μοιάζουν απίστευτα…Σαν το ένα να τραβάει από το χέρι το άλλο.

Σας χαιρετώ. Σας ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δώσατε να τα μοιραστώ μαζί σας.

 Ρέα Βιτάλη

Πες μου μια ιστορία

Ένας φάρος στο Κέιπ Ραθ, το βορειότερο άκρο της Σκωτίας, ένας αιωνόβιος φαροφύλακας,  ο Πιού, και ένα 10χρονο κορίτσι, η Σίλβερ, που μένει ξαφνικά ορφανή. Μαζί θα κατοικήσουν στο σκοτεινό φάρο, η Σίλβερ ως μαθητευόμενη του Πιού, «φυλάγοντας» το φως που πρέπει να μένει συνεχώς αναμμένο για να δείχνει το δρόμο στα καράβια.

Ο Πιού διηγείται ιστορίες, πολλές ιστορίες. Αρχέγονες και σύγχρονες. Για την διαφορετικότητα. Για έρωτες κρυφούς, για πάθη αλλά και για το παράδοξο της ανθρώπινης ψυχής. Εκατόν πενήντα χρόνια πριν, ο αιδεσιμότατος Μπέιμπελ (όπως Βαβέλ) Νταρκ (όπως σκοτεινός) παγιδευμένος ανάμεσα στην επίσημη συζυγική του ζωή και την κρυφή του ερωμένη παλεύει με τον εαυτό του, αναζητεί τον Θεό, την αλήθεια.

Τα χρόνια περνούν, ο Νταρκ έχει πεθάνει, έρχεται η πρόοδος και ο φάρος κάποια στιγμή θα γίνει αυτόματος. Ο Πιού εξαφανίζεται και η Σίλβερ ενήλικη πλέον θα βρεθεί για ακόμα μια φορά έξω, αντιμέτωπη με την πραγματική ζωή, την ζωή της πόλης. Για τους ανθρώπους της πόλης η Σίλβερ παραμένει ξένο σώμα και θα αναζητήσει διέξοδο στα βιβλία, στις ιστορίες, στην αμφισημία των πραγμάτων. Θα ζήσει την μαγεία του καλοκαιριού κάτω από τον καυτό ήλιο της Ύδρας.

Εξαιρετικά πρωτότυπη γραφή, παρουσιάζει δυό κόσμους που πάντα αντιπαλεύονται, ένα ατέλειωτο παιχνίδι με το μέσα και το έξω, το σκοτάδι και το φως, την απώλεια και την πληρότητα, τις διαφορετικές πραγματικότητες.

Τί είναι κανονικό; Τί σημαίνει να αγαπάς; Είμαστε μόνοι; Είμαστε καλοί ή κακοί; Πότε είμαστε αληθινοί; Ο αναγνώστης θα αναζητήσει την δική του απάντηση στο “Πες μου μια ιστορία” της Τζάνετ Γουίντερσον .

<Πες μου μια στορία Πιού.

 

Ποιά ιστορία παιδί μου;

Μια ιστορία που αρχίζει από την αρχή.

Αυτή είναι η ιστορία της ζωής.

Είναι όμως η ιστορία της δικής μου ζωής;

Μόνο αν την πεις εσύ.>

Καλή ανάγνωση!

Eιρήνη Α.

Φωτιές του Ιούδα, στάχτες του Οιδίποδα

Δεν θα πω καλό χειμώνα αλλά καλό υπόλοιπο καλοκαιριού..Έτσι κι’ αλλιώς ο Σεπτέμβρης είναι καταπληκτικός μήνας για διακοπές..Κατά την περίοδο των διακοπών διάβασα αρκετά βιβλία αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να αναφερθούν..Στο booknights.gr δεν κάνουμε κριτική όλων των βιβλίων που διαβάσαμε αλλά αναφέρουμε μόνο όσα αξίζει να διαβαστούν κατά την γνώμη των ΒΟOKNIGHTERS, αγαπημένων συγγραφέων και φίλων της σελίδας  …Ελπίζουμε σε λίγα χρόνια να έχουμε φτιάξει μια αξιόλογη ηλεκτρονική βιβλιοθήκη  με αγαπημένα βιβλία..Και ένα από αυτά που αξίζει να διαβαστεί και κέντρισε το ενδιαφέρον μου κατά την περίοδο του καλοκαιριού ήταν το νέο βιβλίο της Ρέας Γαλανάκη……..

Το βιβλίο της  Ρέα Γαλανάκη μας ανοίγει τις πόρτες του στην δομή και τις αντιλήψεις των σύγχρονων κονωνιών. Η ιστορία του βιβλικού Ιούδα, κατά την νεότητά του προτού προδώσει τον Ιησού,  περιπλέκεται με την μοίρα του μυθικού Οιδίποδα και το αποτέλεσμα εκπλήσσει. Μία νεαρή δασκάλα φτάνει σε ένα ορεινό χωριό της Κρήτας, ψάχνοντας να βρει τις ρίζες της οικογένειάς της, και έρχεται αντιμέτωπη με απαρχαιωμένες αντιλήψεις, κοινά απαγορευμένα μυστικά. ‘Ενα πέπλο μυστηρίου καλύπτει το παρελθόν της καθώς αυτό ξεδιπλώνεται με παραλληλισμούς από την ιστορία του Ιούδα και του Οιδίποδα.

Όλα τα αποτρόπαια εγκλήματα της κοινωνίας μπορούν να συγχωνευθούν σε ένα μύθο, τον μύθο του Ιούδα που θα απορροφήσει τις αμαρτίες των ανθρώπων. Το κάψιμο του Ιούδα που ακόμα αποτελεί πασχαλινό έθιμο πολλών περιοχών της Ελλάδας συμβολίζει την καύση του κακού. Επειδή και εγώ κατάγομαι από  νησί που το κάψιμο του Ιούδα είναι βασικό Πασχαλινό έθιμο, η ιστορία αυτή  μου  έφερε στο μυαλό αρκετές  παιδικές μνήμες.

Η διαφοροποίηση του βιβλίου έγκειται στο γεγονός ότι βασίζεται σε φιλολογικές πηγές της Κρήτης και όχι μόνο σε φανταστικά γεγονότα,  τα οποία αναφέρουν τον Ιούδα και τον συσχετίζουν με τον ευρέως γνωστό μύθο του Οιδίποδα. Λόγος σμιλευμένος που καθηλώνει τον αναγνώστη και κεντρίζει συνεχώς το ενδιαφέρον του. Ο συνδυασμός του μύθου με την σύγχρονη ζωή, των κοινωνικών αντιλήψειων με το αρχέτυπο της αρχαιοελληνικής τραγωδίας και την ρατσιτστική αντιμετώπιση των Εβραίων,  συνθέτουν ένα μοναδικό τρόπο γραφής που ξεπερνάει τα όρια του φανταστικού και αγγίζει σύγχρονα θέματα που λίγοι μπορούν να τα εξιστορήσουν με τέτοια αφηγηματική δύναμη.

Αspa

O Γύρος του κόσμου σε 80 χώρες

Η συγγραφέας και tour leader Eύη Δημητριάδου έστειλε το ακόλουθο κείμενο στους BOOKNIGHTERS για τον ξεχωρίστο ταξιδιωτικό οδηγό της. Επειδή λατρεύουμε τα ταξίδια σας τον παρουσιάζουμε:

Ένας μοναδικός ταξιδιωτικός οδηγός γραμμένος από μια έμπειρη tour leader, την Εύη Δημητριάδου, που επί 15 αδιάλειπτα χρόνια διασχίζει τις 5 ηπείρους, περιηγείται περισσότερες από 15 χώρες και ζει την καθημερινότητα σε περισσότερες από 500 πόλεις.

Μαζί της θα ταξιδέψετε από το πολυπολιτισμικό Λονδίνο, την Περσία της τέχνης, την Κένυα με τα άγρια ζώα, την ασύλληπτης φυσικής ομορφιάς Γαλλική Πολυνησία, την Παταγονία των πάγων, την Καμπότζη των πέτρινων μνημείων…

Παρακολουθώντας τα ταξίδια ανά ήπειρο και ανά χώρα, σεργιανίζετε στην ιστορία, τη γεωγραφία, τον τρόπο ζωής, τα αξιοθέατα, τις αγορές, την τοπική κουζίνα, τα ξενοδοχεία και κερδίζετε την αίσθηση του κάθε τόπου.

Στο τέλος του βιβλίου, ένα ψυχολογικό ταξιδιωτικό τεστ σας βοηθάει να ανακαλύψετε ποιοι προορισμοί σας ταιριάζουν, ενώ το παράρτημα όπου αναφέρεται η κατάλληλη εποχή για κάθε χώρα σας διευκολύνει να είστε σίγουροι για το πού, πότε και γιατί να ταξιδέψετε.

Ο παγκόσμιος ταξιδιωτικός οδηγός απευθύνεται σε όσους ταξιδεύουν επαγγελματικά ή για ψυχαγωγία, σε εκείνους που ονειρεύονται ταξίδια και σε όλους αυτούς που θέλουν να γνωρίζουν τον κόσμο.

Eύη Δημητριάδου

Μήπως;

Η Φωτεινή Τσαλίκογλου και η Μαργαρίτα Καραπάνου συναντιούνται –ώρες πρωινές- και συζητούν. Όπως συζητούν δυο φίλες. Οι συνομιλίες τους  από 32 πρωινά καταγράφονται στο «Μήπως;» και, όπως υποδηλώνει ο τίτλος του βιβλίου, απαντήσεις δεν υπάρχουν, μόνο ερωτήματα.

Ο λόγος ρέει αυθόρμητα, όπως ο προφορικός, αν και σε κάποια σημεία μου φάνηκε πιο «στρογγυλός», ιδιαίτερα από την πλευρά της Τσαλίκογλου απ’ό,τι θα φανταζόμουν για μια πραγματική συνομιλία. Για όσους έχουν διαβάσει βιβλία είτε της Καραπάνου είτε της Τσαλίκογλου εδώ θα βρουν πολλές αναφορές και θα έρθουν πιο κοντά στον τρόπο σκέψης και γραφής των δύο γυναικών καθώς αποκαλύπτονται στο βιβλίο μέσα από στιγμές καθοριστικές που μοιράζονται πρώτα μεταξύ τους και κατ΄επέκταση με τον αναγνώστη.

Συζητούν για την απόγνωση της ψυχικής ασθένειας, για τον ρόλο των θεραπευτών, τί είναι φυσιολογικότητα και τί είναι τρέλλα, υπάρχει θεραπεία χωρίς πραγματική έγνοια και αγάπη;

Η γραφή –αναπόφευκτα- έρχεται και επανέρχεται στα λεγόμενά τους, πολλές αναφορές σε αγαπημένα βιβλία και συγγραφείς αλλά και στην διαδικασία της γραφής: υπάρχει γυναικεία γραφή, η γραφή προστατεύει από τον θάνατο; Τί είναι ευτυχία; Τί σημαίνει να είσαι παιδί;

Αγαπημένο ανάγνωσμα που διαβάζεται άλλοτε ως μια διπλή συνέντευξη και άλλοτε ως μυθιστόρημα. Τελειώνοντας το βιβλίο, μένεις με μια γεύση οικειότητας και ζεστασιάς που ίσως οφείλεται στην καθαρότητα της φιλίας και της ουσιαστικής σχέσης που επιτρέπει το άνοιγμα. Το ξαναδιάβασα πρόσφατα και είχα ακριβώς την ίδια αίσθηση.

Βέβαια, η σκέψη ότι η Καραπάνου δεν είναι πια κοντά μας δεν μπορεί παρά να συγκινεί. Να όμως που ένα βιβλίο αποτύπωσε για πάντα κάτι που από τη φύση του είναι παροδικό (μια φιλία που διαρκεί όσο μια ζωή;).

Ειρήνη Α.

Κράτα με…Η Κιβωτός σαλπάρει

Zητήσαμε από την αγαπητή συγγραφέα ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΛΛΙΟΝΤΖΗ να  προτείνει στο αναγνωστικό κοινό του booknights.gr ένα βιβλίο που ξεχώρισε και την ενθουσίασε. Το τελευταίο βιβλίο της συγγραφέως ονομάζεται «Αγαστή Συνεργασία» και με τον ιδιαίτερο τρόπο γραφής της μας  ξεδιπλώνει “Μια φαιδρή ιστορία για έναν τραγικό άνθρωπο-μια τραγική ιστορία για ένα φαιδρό άνθρωπο”. Ένα βιβλίο που μπορεί να μας αφυπνίσει όλους μπροστά στην αναξιοκρατία και την έκπτωση των αξιών που επικρατεί στον Ελληνικό χώρο. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις  Εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ και έχει ήδη κατακτήσει τις καρδίες του κοινού… Παραθέτουμε το κείμενο που έστειλε στους BOOKNIGHTERS :

Καιρό είχα να βιώσω τόσο έντονα συναισθήματα όσο αυτά που ένιωσα διαβάζοντας το βιβλίο της Θάλειας Κουνούνη «ΚΡΑΤΑ ΜΕ…Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΣΑΛΠΑΡΕΙ» (εκδόσεις Λιβάνη). Ήδη το οπισθόφυλλο προδιαθέτει θετικά ως προς το περιεχόμενο: αναγορεύεται ως πρωτεύουσα και υψηλής, σημειολογικής και όχι μόνο, αξίας η λέξη «ψυχή» και όχι η λέξη «έρωτας»-άρα συμπεραίνεις ότι έχεις να κάνεις με ένα βιβλίο που ξεφεύγει από τα τετριμμένα.

Το δικό μου ταξίδι με την «Κιβωτό» της Κουνούνη αποτέλεσε για μένα μια μεγάλη έκπληξη. Η συγγραφέας καταφέρνει με απόλυτη επιτυχία να καταδυθεί στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής και να φέρει στην επιφάνεια σκέψεις, συναισθήματα, ερωτήματα που απασχολούν το ανθρώπινο είδος απ’ αιώνων: ποιοι είμαστε; Τι ζητάμε; Γ ι α τ ί το ζητάμε; Συνήθως στο πέρασμά μας από τούτο τον κόσμο, ο εαυτός μας παραμένει «ο μεγάλος άγνωστος». Δεν είναι σχεδόν ποτέ εύκολο να σκάψεις στα κατάβαθα του εαυτού σου ώσπου να φτάσεις στα μύχια σου, γιατί φοβάσαι το άγνωστο-φοβάσαι την ανατροπή, προτιμάς να συμβιβαστείς με μια άδικη, ίσως, αλλά γνωστή μοίρα που σου δημιουργεί μια παράδοξη ασφάλεια παρά να κάνεις την υπέρβαση και να βρεθείς ένας Θεός ξέρει που…

Αν όμως το καταφέρεις, τότε το μόνο που μένει είναι και το μόνο ζητούμενο: η λύτρωση.

Οι οκτώ ήρωες της Θάλειας Κουνούνη, οκτώ τελείως διαφορετικοί άνθρωποι μεταξύ τους, με μόνο κοινό τους σημείο τον κοινό «εχθρό», τον εαυτό τους και τις εμμονές τους, καταφέρνουν να φτάσουν στη λύτρωση μέσα από ένα ταξίδι επίπονο μεν, αλλά γεμάτο ελπίδα.

Θα μπορούσα να πω ότι το βιβλίο αυτό μου θύμισε, αρκετά ως και πολύ, φιλοσοφικά κείμενα της αρχαιότητας. Η συγγραφέας παραθέτει μια σειρά από αλήθειες γραμμένες με τρόπο απλό και κατανοητό, αλλά σε καμία περίπτωση απλοϊκό. Είναι αδύνατον να σκοντάψεις πάνω στους ήρωές της και να μην αναγνωρίσεις σ’ αυτούς κάτι από τον εαυτό σου: τον ίδιο φόβο, την ίδια μοναξιά-και στον αντίποδα, το ίδιο όνειρο, την ίδια ελπίδα…

Πιστεύω ακράδαντα ότι πρόκειται για ένα πραγματικά σπουδαίο βιβλίο, μεγάλης αξίας, το οποίο θα τύχει της αναγνώρισης που του αξίζει ίσως σε κάπως ύστερο χρόνο. Όταν οι άνθρωποι θα σταματήσουν να αναζητούν την αλήθεια σε ψευδαισθήσεις και ονειρικές καταστάσεις-και θ’ αρχίσουν να την ψάχνουν στη μόνη πηγή της: την απλότητα.

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΚΑΛΛΙΟΝΤΖΗ

Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή

Όπως αναφέρει ο συγγραφέας του βιβλίου, Βασίλης Γκουρογιάννης, “το κοφτερό θραύσμα που λέγεται Κύπρος οι Έλληνες πρέπει να το βγάλουν κάτω από το χαλί”. ’Επειτα από 30 χρόνια σιωπής ένας σύλλογος Ελλήνων Βετεράνων διοργανώνει Συνέδριο στην Κύπρο με σκοπό να ασκηθεί πίεση στο Υπουργείο Παιδείας της Ελλάδας και να επιτευχθεί η αναθεώρηση της σχολικής Ιστορίας. Αίτημά τους είναι να προστεθεί στις ελάχιστες γραμμές που το βιβλίο αφιερώνει σ’ αυτόν τον πόλεμο, ακόμα μιάμιση γραμμή για τη δική τους συμμετοχή και να αναφερθεί ότι στην Κύπρο το 1974 έγινε σκληρός πόλεμος και ότι οι Έλληνες πολεμιστές έσωσαν την τιμή της Ελλάδας. Οι αφηγήσεις τους γίνονται παρουσία ενός νεαρού ιστορικού.

Οι μαρτυρίες των Ελλήνων βετεράνων κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου είναι συγκλονιστικές.  Βετεράνοι που στο τέλος χαρακτηρίστηκαν ως χουντικοί και ανεπιθύμητοι, οι οποίοι αποβιβάστηκαν στην Κύπρο για να πολεμήσουν τον Μακάριο αλλά στο τέλος βρέθηκαν να πολέμάνε με τους Τούρκους χωρίς να το περιμένουνε… Η τουρκική εισβολή ακόμη και σε πολλούς ανώτατους αξιωματικούς φάνηκε τότε σαν απίστευτο γεγονός. Για ποιον τελικά πολεμήσανε; Για την Κύπρο, τον Ελληνισμό, την Χούντα των Συνταγματαρχών; Όσοι επέστρεψαν ζωντανοί από αυτόν τον πόλεμο ξεχάστηκαν από την Ελληνική Πολιτεία και παρέμειναν γεμάτοι σωματικά και ψυχικά τραύματα.

Γύρω από το βιβλίο αυτό έχουν γραφτεί διάφορες κριτικές ενώ προκάλεσε σωρεία αντιδράσεων από ακροδεξιά έντυπα..Αυτό είναι αναμενόμενο αφού ένα τέτοιο θέμα συνεχίζει να είναι μια ανοιχτή πληγή για την Ελλάδα και την Κύπρο και όποιος ασχοληθεί με αυτό δεν θα ξεφύγει από το στόχαστρο των κριτικών, καλοπροαίρετων και μη.

Ομολογώ ότι το βιβλίο σε συναρπάζει με την αφήγηση των γεγονότων και σε κρατάει σε συνεχή εγρήγορση. Με εξαιρετική περιγραφικότητα μεταφέρονται στον αναγνώστη τα συναισθήματα και η αγανάκηση των βετεράνων. Η  γνώση τόσων λεπτομερειών και η μελέτη πηγών σε κάνουν να πιστεύεις ότι και ο ίδιος ο συγγραφέας πρέπει να ήταν παρών στα γεγονότα. Το συνιστώ ανεπιφύλαχτα…

Ίσως η παρακάτω πρόταση του βιβλίου συνοψίζει ένα από τα βασικά συμπεράσματα που εμπεριέχονται στο “Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή”:

Κανένας δε βγαίνει περήφανος από τον πόλεμο. Απλώς οι άλλοι τον δοξάζουν για τα κατορθώματα του, εξαιτίας των οποίων χάνει για πάντα τον ύπνο του.

Aspa

H στρατιά

Ο συγγραφέας Θεοδωρής Γρηγοριάδης στην ειδική στήλη 1000+2 βιβλία της σελίδας http://www.serrelib.gr/grigoriadis/teogrigoriadis.htm παρουσιάζει βιβλία που αγάπησε, που μίσησε και όχι μόνον… Κατόπιν παραχωρήσεως του κειμένου που υπάρχει στην σελίδα του σας παρουσιάζουμε το βιβλίο “Η Στρατιά” του E. L. Doctorow“. Έργα του Θεοδωρου Γρηγοριάδη είναι τα: Κρυμμένοι άνθρωποι,  Ο αρχαίος φαλλός, Ο Ναύτης, Ο χορευτής στον ελαιώνα, Τα νερά της Χερσονήσου , Το Παρτάλι. ‘Έξω απ’ το σώμα, Αλούζα, Χίλιοι και ένας εραστές, Χάρτες. Περισσότερα στοιχεία για το έργο του συγγραφέα μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα του.

Στη λήξη του Αμερικανικού Εμφυλίου (1861-1865) η στρατιά των βόρειων καθώς προελαύνει στον Νότο για να τιμωρήσει και να προσαρτήσει τις επαναστατημένες πολιτείες δίνει ιστορικό και μυθοπλαστικό υλικό στον Αμερικανό συγγραφέα E.L. Doctorow να καταγράψει μια από τις σημαντικότερες στιγμές της αμερικανικής ιστορίας μέσα από μια αντι-ηρωική αφήγηση αντάξια της βίας και της απελπισίας των ηρώων του.
Η τριτοπρόσωπη αφήγηση ξεκινά από ένα σπίτι του νότου όπου αντηχούν τα τύμπανα της επερχόμενης στρατιάς. Τα αφεντικά στο κτήμα ετοιμάζονται να φύγουν και μόνον η μικρή Περλ απομένει μαζί με άλλους σκλάβους. Κάποιοι γνωρίζουν ότι ο τελειωμός αυτού του εμφυλίου θα σημάνει την απαρχή της δικής τους ελευθερίας. Οι νότιοι δεν επιθυμούν την ισότητα, η σκλαβιά είναι δεμένη με αλυσίδες στο υποσυνείδητό τους. Οι μαύροι σκλάβοι περιμένουν αμήχανοι την στρατιά της απελευθέρωσης. Είναι ένας στρατός εξήντα χιλιάδων στρατιωτών που κινείται σαν ένα φίδι, σαν ένα καφετί σύννεφο, που ο ήχος του φτάνει σαν μακρινό βουητό, ήχος παράταιρος με την ύπαιθρο. Είναι «η μεγάλη πομπή των στρατευμάτων της Ένωσης που ωστόσο είχε τόση υπόσταση, όση και μια στρατιά φαντασμάτων».

Οι Νότιες πολιτείες, η Τζόρτζια, οι Καρολίνες, ήταν πλούσιες, τα πολυτελή μέγαρα ξεπροβάλλουν από τα χωράφια. Τώρα τα σπίτια λεηλατούνται, οι πεινασμένοι στρατιώτες εισβάλλουν στα κελάρια και στα δωμάτια. Μαζί τους προστίθενται και οι μαύροι σκλάβοι που παρελαύνουν μαζί τους στο τέλος της στρατιάς, προστίθενται ως λάφυρα ελευθερίας, ενώ ο στρατηγός Σέρμαν ξαναμοιράζει τίτλους απελεύθερης γης για να τους ξεφορτωθεί. Η Περλ, η λευκή μιγάδα, ενώνεται με την μεγάλη πομπή και ντύνεται με αγορίστικα ρούχα ως τυμπανιστής. Θα περάσει καιρός ώσπου να καταλάβουν ποια είναι, ενώ εμείς ανακαλύπτουμε ότι γεννήθηκε από τις σελίδες του Ναθάνιελ Χώθορν του «¶λικου γράμματος» και της «Αγαπημένης» της Τόνι Μόρισον.

Το υλικό άλλωστε του συγγραφέα είναι παρμένο από τα «Απομνημονεύματα» του στρατηγού Γουίλιαμ Τεκάμσε Σέρμαν, από ιστορικές καταγραφές της εποχής αλλά και από την παράδοση του μεγάλου αμερικανικού μυθιστορήματος. Αν ο στρατηγός Σέρμαν υπακούει στην αληθοφάνεια όσων μαρτυριών του επιφύλαξε το αρχείο της ιστορίας, οι μυθοπλαστικοί ‘Αρλι και Γουίλ, στρατιώτες της συνομοσπονδίας, δεν θα διστάσουν να ντυθούν με τις στολές των στρατιωτών της Ένωσης και αναμειχθούν στο μεγάλο ρεύμα της πολεμικής μηχανής που σαρώνει πόλεις, σοδειές, βάλτους και οροπέδια ώσπου ο ‘Αρλι να αποπειραθεί με πρωτότυπο τρόπο να δολοφονήσει τον στρατηγό Σέρμαν.

Ο μηχανισμός της εκστρατείας άλλοτε διασπάται για λόγους τακτικής, άλλοτε συσπειρώνεται ή αναδιπλώνεται και κάθε φορά εμείς παρακολουθούμε τους ελιγμούς του μέσα από διαφορετικούς ήρωες που είτε συμπορεύονται με την στρατιά είτε την πολεμάνε απέξω. Πρόκειται για ένα πελώριο αρθρωτό σώμα, που κινείται συστελλόμενο και διαστελλόμενο, ένα πλάσμα σαν θεόρατο οργανισμό με μικρό εγκέφαλο, δηλαδή αυτόν του στρατηγού Σέρμαν που όλοι ακούνε και λίγοι βλέπουνε. Ο Σέρμαν που αναρωτιέται : «Τι καλύτερο από το να ξεκινάς κάθε πρωί για να κάνεις πόλεμο έτσι όπως πρέπει;» και γι? αυτό, όταν θα φτάσει κοντά στο τέλος της εκστρατείας, θα πιστέψει ότι έχει χαθεί κάθε νόημα που έδινε «στο ίδιο το χώμα που πατούμε». Όμως ο αληθινός πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι η στρατιά, ο ίδιος ο πόλεμος.

Ο Βρέντε Σαρτόριους, συνταγματάρχης και χειρουργός είναι ένας ακόμη από τους περιφερόμενους πρωταγωνιστές. Με τις άμαξες-ιατρεία ακολουθεί τις μεραρχίες και εγχειρίζει σε αυτοσχέδια χειρουργεία, έχοντας από δίπλα του την Έμιλι, μια νότια που προσκολλήθηκε στο στράτευμα και την Περλ. Ο Βέρντε είναι ένα αυτάρκες πλάσμα που πειραματίζεται χειρουργικά, είναι Ευρωπαίος που ήρθε στο πεδίο της μάχης να εξασκηθεί στην επιστήμη του πόνου για να φτάσει στο προσκέφαλο του δολοφονηθέντος προέδρου Αβραάμ Λίνκολν. Καθώς η προέλαση συνεχίζεται και οι καταλήψεις των πόλεων συμπαρασύρουν η μία την άλλη, οι λεηλασίες και οι βιασμοί κορυφώνονται, επέρχεται ο εκφυλισμός της μαχητικής τους πάστας, οι νεκροί και οι τραυματίες πολλαπλασιάζονται. Μερικές φορές δεν ξεχωρίζουν οι νότιοι από τους βόρειους καθώς οι στολές τους έχουν κουρελιαστεί και το προσωπείο του θανάτου δεν έχει διαχωριστικές εκφράσεις. Απομένει το διαταραγμένο βλέμμα ενός πτώματος στον βάλτο και το ερώτημα του αντίπαλου από δίπλα που επέζησε «Ποιος να ήταν;» ώσπου να τον ρουφήξει η μαύρη λάσπη. Όμως «το κεφάλι τον εκλιπαρούσε, λες και, έστω και μετά από μια τέτοια εμπειρία, η ζωή μπορούσε ακόμα να μοιάζει επιθυμητή».
Το μήνυμα της ανθρώπινης επιβίωσης είναι ισχυρότερο και από εκείνο της επιβίωσης της ιστορίας στα βιβλία του Doctorow. Με το «βιβλίο του Ντάνιελ», που αναφερόταν στην δίκη και εκτέλεση των Ρόζενμπεργκ, επικεντρώθηκε στις συνέπειες του δράματος πάνω στο γιο τους. Στο «Ragtime» ζωντάνεψε την Αμερική των αρχών του εικοστού αιώνα και με τον «Billy Bathgate» έδωσε τον πιο γλαφυρό Νεοϋορκέζο γκάνγκστερ. Παντού ο αφηγητής αποτελεί ένα είδος αυτόπτη μάρτυρα προσδίδοντας στην αφήγηση την αυθεντικότητα ενός σύγχρονου ιστορικού παρατηρητή. Πίσω από τις φράσεις (εδώ χωρίς στίξη) και τις σκηνές, το αμάλγαμα αληθινών και επινοημένων ηρώων και περιστατικών, συνεχίζει να υπηρετεί αυτό που ονομάστηκε «ιστοριογραφική μεταμυθοπλασία» ριζωμένη όμως στον ρεαλισμό και στην ιστορία και χωρίς κανένα πεπαλαιωμένο λογοτεχνικό ιδίωμα-βασικό χαρακτηριστικό των καθ? ημάς ιστορικών μυθιστορημάτων.

Η «Στρατιά» χάρισε στον E.L.Doctorow το National Book Critics Award και ένα δεύτερο PEN/FAULKNER Award. Πέρα από το είναι ένα σημαντικό μυθιστόρημα της εθνικής αμερικανικής παράδοσης αποτελεί ένα εργαλείο διερμηνείας κάθε επιθετικής παρέμβασης στον σύγχρονο κόσμο που, με το πρόσχημα της προάσπισης των ελευθεριών και της απελευθέρωσης των καταπιεσμένων, αναδύεται η φρίκη, η βαρβαρότητα, η απανθρωπιά και η τερατωδία κάθε είδους πολέμου, κάθε τύπου στρατιάς. Πάνω απ’ όλα όμως αποτελεί μια λογοτεχνική κατάθεση που θα αποζημιώσει τον αφυπνισμένο και απαιτητικό αναγνώστη.

Θεόδωρος Γρηγοριάδης

Το κουβάρι των αλλόκοτων πραγμάτων

Η Μυρτώ Κοντοβά έγινε γνωστή τα τελευταία χρόνια ως αρθογράφος στη free press εφημερίδα Athens Voice και αργότερα ως σεναριογράφος δύο πολύ επιτυχημένων σίριαλ στην τηλεόραση. Όσον αφορά εμένα που τη γνώρισα σαν συγγραφέα πρώτα, πρέπει να πω πως μου φαίνεται ένα από εκείνα τα ξωτικά πλάσματα που λατρεύω, ένας από τους ανθρώπους που έχουν κάτι το μαγικό και το «απ’ αλλού φερμένο»…Το κουβάρι των αλλόκοτων πραγμάτων μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα μυθιστόρημα – παραμύθι για μεγάλους που όμως μπορείς πολύ εύκολα να ταυτιστείς,  ακόμα και να ερωτευτείς με τους ήρωες του.  Βγήκε στα βιβλιοπωλεία το 1996 και επανεκδόθηκε το 2006. Ένα αντίτυπο από αυτή την επανέκδοση έπεσε στα χέρια και από το 2006 έως σήμερα το έχω διαβάσει τουλάχιστον 4 φορές, μερικά αποσπάσματα μάλιστα πολλές παραπάνω.

Οι ήρωες, τα πλάσματα του ουρανού, που έχουν όμως οντότητα, χαρακτήρες σαν τους δικούς μας, ακόμα και σπίτια σαν τα δικά μας, ερωτεύονται, γίνονται φίλοι, αντιπαθιούνται, τσακώνονται, θυμώνουν, αγαπούν και αγαπιούνται όπως και εμείς…Ο Ουρανός αιώνια ερωτευμένος με την πολυάσχολη Γη που τις στέλνει μηνύματα αγάπης χωρίς ανταπόκριση, η μελαγχολική και ξεχασιάρα Σελήνη που βγαίνει όποτε της καπνίσει, ο σοφός και αλκοολικός Χειμέριος που κλείστηκε στον εαυτό του από τότε που γύρισε από τη Γη, ο αναρχικός Αστρής που γράφει με σπρέι τους τοίχους και ξεσηκώνει τις γειτονίες του ουρανού με τα κόκκινα πατίνια του κυνηγώντας κομήτες είναι μόνο μερικοί από τους ήρωες της ιστορίας. Οι ζωές όλων θα αναστατωθούν μια Αυγουστιάτικη νύχτα που θα αποφασίσει η Γη να στείλει το σινιάλο της στον Ουρανό μετά από αιώνες σιωπής. Εκείνη την ίδια νύχτα θα αρχίσει να ξετυλίγεται το κουβάρι των αλλόκοτων πραγμάτων και θα τιναχτεί η τάξη του κόσμου στον αέρα.

«Όλα μπορούν να συμβούν κάτω από ένα μεγάλο και παράφορο Ουρανό γιατί είναι φτιαγμένος ίσα ίσα για να σκεπάζει ένα μεγάλο και παράφορο κόσμο.»

‘Aννα Δ.

EΠΙΣΚΕΦΤΗΤΕ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: http://www.booknights.gr/

Η άνοδος της ασημαντότητας

Διανύουμε δύσκολες μέρες (κι απ’ότι θα φαίνεται θα εξακολουθήσουμε έτσι για καιρό)και δεν μιλάω μόνο για τις οικονομικές απώλειες που ο καθένας από εμάς με κάποιο τρόπο βιώνει αλλά για κάτι βαθύτερο: για το τέλος της βεβαιότητας / που έτσι κι αλλιώς μύθευμα ήτανε αλλά εμείς σαν τώρα, απότομα, να το συνειδητοποιούμε. Και να που φτάσαμε τώρα στο σημείο που με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο καλούμαστε να πανεφεύρουμε την ζωή μας. Για μένα αυτό κρύβει πάντα κάτι αισιόδοξο, σκέφτομαι: δεν μπορεί, κάτι καλό θα βγει, τουλάχιστον ξεπεράσαμε τον εφησυχασμό.

Σε τέτοιους άγριους καιρούς ένα βιβλίο είναι καταφύγιο και στήριγμα. Να σκεφτούμε, να καταλάβουμε τί έγινε, να αντιληφθούμε τα νέα δεδομένα, να τα επαν-επεξεργασθούμε, να ονειρευτούμε κάτι καλύτερο.

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης (1922-1997) δεν χρειάζεται συστάσεις. Από τους μεγαλύτερους διανοητές του 20^ου αιώνα, πολυσχιδής προσωπικότητα, συγγραφέας, οικονομολόγος, γλωσσολόγος, ψυχαναλυτής, υπέρμαχος της αυτοθέσμισης της κοινωνίας ενάντια σε κάθε νομοτελειακή ανάγνωση της ιστορίας, με λόγο καθαρό και τη ματιά στραμμένη προς το μέλλον.

Η «Άνοδος της Ασημαντότητας» (1996) περιέχει τα κείμενα του Καστοριάδη των τελευταίων ετών που αφορούν στη σύγχρονη πραγματικότητα, στον στοχασμό πάνω στην κοινωνία και την πολιτική.

Παραθέτω δύο μικρά αποσπάσματα για το πώς οι λέξεις χάνουν το νόημά τους, για το πώς οι έννοιες αλλοιώνονται και εκμηδενίζονται, αλλά και για το περιεχόμενο της ελευθερίας με την ελπίδα ότι θα αποτελέσουν αφορμή για περίσκεψη αλλά και πηγή αισιοδοξίας. Άλλωστε, πώς μπορούμε να αλλάξουμε κάτι αν πρώτα δεν το κατανοήσουμε.

Για τις λέξεις:

«Aκόμη και σε ό,τι είναι τελείως κοινότοπο και τετριμμένο δίδεται χροιά «επαναστατική». Για τη διαφήμιση ενός βιβλίου χρησιμοποιείται συχνά η εξής φράση: «Iδού ένα βιβλίο που φέρνει επανάσταση στον τομέα του». Aλλά και για τη διαφήμιση των ζυμαρικών την ίδια φράση χρησιμοποιούν: «τα ζυμαρικά Panzani έφεραν επανάσταση στη μαγειρική». H λέξη «επαναστατικός» – όπως, επίσης, οι λέξεις «δημιουργία» και «φαντασία» – έχει καταντήσει διαφημιστικό σλόγκαν (αυτό το φαινόμενο ονομάστηκε πριν από λίγα χρόνια ιδιοποίηση). H περιθωριακότητα παίρνει μία θέση κεντρική και γίνεται αντικείμενο διεκδίκησης. H ανατροπή είναι μία ενδιαφέρουσα γραφικότητα που συμπληρώνει την αρμονία του συστήματος. H σύγχρονη κοινωνία έχει μία τρομερή ικανότητα να πνίγει κάθε αληθινή απόκλιση, είτε αποσιωπώντας την, είτε μετατρέποντάς την σε ένα ακόμη φαινόμενο ανάμεσα στα άλλα· ένα φαινόμενο εμπορευματοποιημένο όπως τα άλλα».

Για την ελευθερία:

«Γιατί θέλουμε την ελευθερία; Τη θέλουμε κατ’ αρχάς βεβαίως για αυτή την ίδια· αλλά τη θέλουμε και για να μπορούμε να κάνουμε κάτι. Αν δεν μπορούμε, αν δεν θέλουμε να κάνουμε κάτι, αυτή η ελευθερία μετατρέπεται σε καθαρό σχήμα του κενού. Τρομοκρατημένος μπροστά σ’ αυτό το κενό, ο σύγχρονος άνθρωπος καταφεύγει στο κοπιώδες παραγέμισμα του “ελεύθερου χρόνου” του, σε μια όλο και περισσότερο επαναλαμβανόμενη, όλο και περισσότερο επιταχυνόμενη ρουτίνα».

Ας προσπαθήσουμε, ο καθένας  μας με ό,τι μέσο διαθέτει, να αντισταθούμε σε αυτή την αποξένωση.

Ειρήνη Α.

WWW.BOOKNIGHTS.GR

ΤΟ ΒΟΟΚΝΙGHTS AΠΕΚΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ KAI ΣΤΕΓΗ!

ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟ http://www.booknights.gr/

Συνδεδεμένοι

Ξεκίνησα να χρησιμοποιώ το facebook το 2004, κινητοποιώντας και άλλους φίλους να εγγραφούν στην υπηρεσία αυτή. Τα τελευταία όμως χρόνια άρχισε να με εντυπωσιάζει, ίσως και να με σοκάρει, το γεγονός ότι κάποιοι φίλοι μου ήταν φίλοι με άλλους δικούς μου φίλους χωρίς αυτό να το γνωρίζουμε από πριν…Έτσι καταλήγαμε πάντα να λέμε κοίτα πόσος μικρός είναι ο κόσμος μας σε αυτό το δικτυωμένο ψηφιακό χωριό.

Το βιβλίο των Νικόλαου Χρηστάκη και Τζέιμς Φλόουερ ήρθε να ενισχύσει τον ενθουσιασμό και τις ανησυχίες μου σχετικά με την δύναμη των κοινωνικών δικτύων…Το θετικό του βιβλίου είναι ότι σου εξηγεί πράγματα που πιθανόν να τα είχες ήδη σκεφτεί αλλά δεν είχες κάποιον να σου τα επιβεβαιώσει μέσω επιστημονικών πειραμάτων. Τα  αποτελέσματα των ερευνών του Ν.Χρηστάκη των οδήγησαν να δει το όνομά του να συμπεριλαμβάνεται στην λίστα του περιοδικού «Time» με τους 100 ανθρώπους που άσκησαν τη μεγαλύτερη επιρροή στον πλανήτη το 2009. Τα ακόλουθα αποτελέσματα εντυπωσίασαν και εμένα:

1. Όλοι οι άνθρωποι συνδέονται μεταξύ τους απέχοντας κατά μέσον όρο 6 βαθμούς διαχωρισμού. Π.χ. χρειαζόμαστε έξι βήματα για να φτάσει ένα γράμμα σε έναν τελικό παραλήπτη που εμείς δεν τον γνωρίζουμε καθόλου……Η επιρροή μας όμως στους άλλους φτάνει τους 3 βαθμούς επιρροής. Ό,τι κάνουμε επηρεάζει τους φίλους μας, τους φίλους των φίλων μας και τους φίλους των φίλων των φίλων μας. Σε απλά μαθηματικά αν έχουμε 20 κοινωνικές επαφές και οι φίλοι μας άλλες 20 επαφές τότε συνδεόμαστε έμμεσα με 400(20*20) άτομα και με 8000 (20*20*20) άτομα σε τρίτο βαθμός επιρροής….Δεν είναι τυχαίο που στις κοινωνίες υπάρχει ταυτόχρονη μείωση/αύξηση του καπνίσματος, της εγκληματικότητας, της παχυσαρκίας, των γεννήσεων, χρηματοοικονομικών δικτύων…

2. Πολλές από τις επιδημίες που ξεφυτρώνουν μαζικά και ταυτόχρονα στην εποχή μας (άγχος, διαταραχή της αναπνοής, κατάθλιψη)  οφείλονται αποκλειστικά σε μαζικούς ψυχογενείς παράγοντες, και όχι σε περιβαλλοντικές ή ιατρικές αιτίες. Πολλές φορές οι ίδιοι οι επιστήμονες φοβούμενοι την οργή του κόσμου που δεν θέλει να πιστέψει ότι το πρόβλημα του έχει μόνο ψυχογενείς αιτίες δεν προθυμοποιούνται να ανακοινώσουν τα ευρύματα τους.

3. Η μετάδοση συναισθημάτων από άνθρωπο σε άνθρωπο είναι συγκλονιστική. Ακόμα και  η ευτυχία μεταδίδεται. Με μαθηματικές αναλύσεις έχουμε 15% περισσότερες πιθανότητες να είμαστε  ευτυχισμένοι  αν ένα από τα άτομα που συνδεόμαστε άμεσα (1^ος βαθμός διαχωρισμού) είναι και αυτό ευτυχισμένο, 10% για τον 2^ο βαθμό και 6% για τον 3^ο βαθμό διαχωρισμού. Είναι πιθανότερο τα άτομα με περισσότερους φίλους να νιώσουν ευτυχισμένοι παρά όταν διαθέτουν περισσότερα χρήματα. Το κλειδί της συναισθηματικής ευεξίας είναι να έχουμε περισσότερους ευτυχισμένους φίλους. Αυτά ισχύουν για την βραχυπρόθεσμη ευτυχία.. Η ευτυχία των φίλων μας έχει επίδραση σε εμάς αλλά διαρκεί περίπου ένα χρόνο….. Αν θέλετε να κατακτήσετε τη μακροχρόνια ευτυχία πρέπει να λάβετε υπόψη και το DNA σας αφού αυτή εξαρτάται από 50% γενετική προδιάθεση, 10% από συγκυρίες ζωής και 40% από τις επιλογές ζωής.

4. Τα δίκτυα επηρεάζουν και την μοναξιά. Κάθε επιπλέον φίλος μειώνει κατά περίπου 2 ημέρες των αριθμό των ημερών που νιώθουμε μόνοι. Από την άλλη οι άνθρωποι που νιώθουν συνεχώς μόνοι χάνουν το 8% των φίλων τους μέσα σε 2-4 χρόνια. Τα δίκτυα φαίνεται να ανταμείβουν τους ανθρώπους με μεγαλύτερο κοινωνικό δίκτυο.

5. Και  το καλύτερο όλων είναι ότι ο γάμος προσθέτει επτά χρόνια ζωής στους άνδρες και δύο στις γυναίκες. Αγαπητό ανδρικό κοινό της σελίδας αυτής δεν το λέω εγώ (αν και το πιστεύω). Διαβάστε το βιβλίο για περαιτέρω διευκρινίσεις

Τα δίκτυα παίζουν τόσο μεγάλο ρόλο στις απόψεις μας, στις πολιτικές μας πεποιθήσεις και στις διατροφικές μας συνήθειες που ούτε το έχουμε φανταστεί… Και το σημαντικότερο που με προβλημάτισε είναι ότι οι έρευνες έδειξαν ότι οι γυναίκες αποτελούν το κλειδί για την εξάπλωση του αλκοόλ. ‘Εχω αρχίσει ήδη να κατηγορώ των ευατό μου για αυτή την ταυτόχρονη μείωση οινολογικών αποθεμάτων στα ράφια των σουπερμάρκετ…

Aspa