Εκατό χρόνια μοναξιά

Το καλοκαίρι είναι η εποχή που παίρνω απόφαση να διαβάσω τα πιο ογκώδη βιβλία. Χρειάζομαι χρόνο και την ανάλογη διάθεση, γιατί πάντοτε σκέφτομαι “ποιος ξέρει από που θα μας ξεκινήσει   και που θα μας φτάσει”.

Η αλήθεια είναι ότι ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές μάς πάει πολύ μακριά, μιας και τα εκατό χρόνια μοναξιάς αντιστοιχούν στα έργα και τις ημέρες μιας ολόκληρης οικογένειας. Οι χαρακτήρες που πλάθονται κι αναλύονται είναι ξεχωριστοί και βαθιά δουλεμένοι. Πρόκειται όμως γι’ ανθρώπους τόσο παράξενους και μοναδικούς, που ο αναγνώστης αναγκαστικά αφήνει στην άκρη το δικό του κόσμο για να τους ακολουθήσει άνευ όρων στο δικό τους. Και μ’ αυτό δεν εννοώ το χωριό Μακόντο, ένα τόπο κάπου στη μέση του πουθενά, ή το σπίτι της οικογένειας στο οποίο γεννιούνται και μεγαλώνουν οι περισσότεροι ήρωες, αλλά στο μοναδικό μικρόκοσμο του καθενός ξεχωριστά που ορίζεται από την ατελείωτη μοναξιά του. Οι ήρωες μπορεί να συμβιώνουν, όμως οι σκέψεις και η δυναμική της κάθε μονάδας δημιουργούν κάθε φορά μια ιστορία-μέσα-στην-ιστορία, που για να παρακολουθήσουμε και να κατανοήσουμε, δεχόμαστε ως έχει, χωρίς κρίσεις και σχολιασμό, τουλάχιστον στο χρόνο της ανάγνωσης.

Στις πρώτες σελίδες του βιβλίου, φιλοξενείται ένα γενεαλογικό δέντρο σε σχεδιάγραμμα, το οποίο κατέληξα να συμβουλεύομαι πολλές φορές, καθώς ο χρόνος ζωής των ηρώων, όπως και οι συγγένειες μεταξύ τους, δεν ακολουθούν μία συμβατική δομή. Χρειάζεται μάλιστα μία κάποια προσοχή όσον αφορά τα ονόματα των ηρώων, τα οποία συχνά επαναλαμβάνοται, καθώς πρόκειται για οικογένεια.

Είναι οπωσδήποτε εντυπωσιακό το γεγονός ότι ο συγγραφέας δημιουργεί ένα κόσμο απομονωμένο, με τις δικές του συνήθειες και όρους, που αναπτύσσεται, ακμάζει και παρακμάζει μέσα στα περιγραφόμενα εκατό χρόνια, φτάνοντας στο τέλος να εξαφανιστεί το ίδιο απροσδόκητα με τη δημιουργία του. Αν αφεθεί κανείς στην ιστορία, θα μπορούσε να φανταστεί ότι ένα τέτοιο μέρος, με πρωταγωνιστές αυτούς τους ανθρώπους, υπήρξε στ’ αλήθεια και έσβησε στην αδιαφορία της μοναξιάς, αφήνοτας ως μοναδικό του ίχνος και απόδειξη για την ύπαρξή του, το βιβλίο αυτό…

Ματούλα Π.

Read Full Post »

Πες μου μια ιστορία

Ένας φάρος στο Κέιπ Ραθ, το βορειότερο άκρο της Σκωτίας, ένας αιωνόβιος φαροφύλακας,  ο Πιού, και ένα 10χρονο κορίτσι, η Σίλβερ, που μένει ξαφνικά ορφανή. Μαζί θα κατοικήσουν στο σκοτεινό φάρο, η Σίλβερ ως μαθητευόμενη του Πιού, «φυλάγοντας» το φως που πρέπει να μένει συνεχώς αναμμένο για να δείχνει το δρόμο στα καράβια.

Ο Πιού διηγείται ιστορίες, πολλές ιστορίες. Αρχέγονες και σύγχρονες. Για την διαφορετικότητα. Για έρωτες κρυφούς, για πάθη αλλά και για το παράδοξο της ανθρώπινης ψυχής. Εκατόν πενήντα χρόνια πριν, ο αιδεσιμότατος Μπέιμπελ (όπως Βαβέλ) Νταρκ (όπως σκοτεινός) παγιδευμένος ανάμεσα στην επίσημη συζυγική του ζωή και την κρυφή του ερωμένη παλεύει με τον εαυτό του, αναζητεί τον Θεό, την αλήθεια.

Τα χρόνια περνούν, ο Νταρκ έχει πεθάνει, έρχεται η πρόοδος και ο φάρος κάποια στιγμή θα γίνει αυτόματος. Ο Πιού εξαφανίζεται και η Σίλβερ ενήλικη πλέον θα βρεθεί για ακόμα μια φορά έξω, αντιμέτωπη με την πραγματική ζωή, την ζωή της πόλης. Για τους ανθρώπους της πόλης η Σίλβερ παραμένει ξένο σώμα και θα αναζητήσει διέξοδο στα βιβλία, στις ιστορίες, στην αμφισημία των πραγμάτων. Θα ζήσει την μαγεία του καλοκαιριού κάτω από τον καυτό ήλιο της Ύδρας.

Εξαιρετικά πρωτότυπη γραφή, παρουσιάζει δυό κόσμους που πάντα αντιπαλεύονται, ένα ατέλειωτο παιχνίδι με το μέσα και το έξω, το σκοτάδι και το φως, την απώλεια και την πληρότητα, τις διαφορετικές πραγματικότητες.

Τί είναι κανονικό; Τί σημαίνει να αγαπάς; Είμαστε μόνοι; Είμαστε καλοί ή κακοί; Πότε είμαστε αληθινοί; Ο αναγνώστης θα αναζητήσει την δική του απάντηση στο “Πες μου μια ιστορία” της Τζάνετ Γουίντερσον .

<Πες μου μια στορία Πιού.

 

Ποιά ιστορία παιδί μου;

Μια ιστορία που αρχίζει από την αρχή.

Αυτή είναι η ιστορία της ζωής.

Είναι όμως η ιστορία της δικής μου ζωής;

Μόνο αν την πεις εσύ.>

Καλή ανάγνωση!

Eιρήνη Α.

Read Full Post »

H στρατιά

Ο συγγραφέας Θεοδωρής Γρηγοριάδης στην ειδική στήλη 1000+2 βιβλία της σελίδας http://www.serrelib.gr/grigoriadis/teogrigoriadis.htm παρουσιάζει βιβλία που αγάπησε, που μίσησε και όχι μόνον… Κατόπιν παραχωρήσεως του κειμένου που υπάρχει στην σελίδα του σας παρουσιάζουμε το βιβλίο “Η Στρατιά” του E. L. Doctorow“. Έργα του Θεοδωρου Γρηγοριάδη είναι τα: Κρυμμένοι άνθρωποι,  Ο αρχαίος φαλλός, Ο Ναύτης, Ο χορευτής στον ελαιώνα, Τα νερά της Χερσονήσου , Το Παρτάλι. ‘Έξω απ’ το σώμα, Αλούζα, Χίλιοι και ένας εραστές, Χάρτες. Περισσότερα στοιχεία για το έργο του συγγραφέα μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα του.

Στη λήξη του Αμερικανικού Εμφυλίου (1861-1865) η στρατιά των βόρειων καθώς προελαύνει στον Νότο για να τιμωρήσει και να προσαρτήσει τις επαναστατημένες πολιτείες δίνει ιστορικό και μυθοπλαστικό υλικό στον Αμερικανό συγγραφέα E.L. Doctorow να καταγράψει μια από τις σημαντικότερες στιγμές της αμερικανικής ιστορίας μέσα από μια αντι-ηρωική αφήγηση αντάξια της βίας και της απελπισίας των ηρώων του.
Η τριτοπρόσωπη αφήγηση ξεκινά από ένα σπίτι του νότου όπου αντηχούν τα τύμπανα της επερχόμενης στρατιάς. Τα αφεντικά στο κτήμα ετοιμάζονται να φύγουν και μόνον η μικρή Περλ απομένει μαζί με άλλους σκλάβους. Κάποιοι γνωρίζουν ότι ο τελειωμός αυτού του εμφυλίου θα σημάνει την απαρχή της δικής τους ελευθερίας. Οι νότιοι δεν επιθυμούν την ισότητα, η σκλαβιά είναι δεμένη με αλυσίδες στο υποσυνείδητό τους. Οι μαύροι σκλάβοι περιμένουν αμήχανοι την στρατιά της απελευθέρωσης. Είναι ένας στρατός εξήντα χιλιάδων στρατιωτών που κινείται σαν ένα φίδι, σαν ένα καφετί σύννεφο, που ο ήχος του φτάνει σαν μακρινό βουητό, ήχος παράταιρος με την ύπαιθρο. Είναι «η μεγάλη πομπή των στρατευμάτων της Ένωσης που ωστόσο είχε τόση υπόσταση, όση και μια στρατιά φαντασμάτων».

Οι Νότιες πολιτείες, η Τζόρτζια, οι Καρολίνες, ήταν πλούσιες, τα πολυτελή μέγαρα ξεπροβάλλουν από τα χωράφια. Τώρα τα σπίτια λεηλατούνται, οι πεινασμένοι στρατιώτες εισβάλλουν στα κελάρια και στα δωμάτια. Μαζί τους προστίθενται και οι μαύροι σκλάβοι που παρελαύνουν μαζί τους στο τέλος της στρατιάς, προστίθενται ως λάφυρα ελευθερίας, ενώ ο στρατηγός Σέρμαν ξαναμοιράζει τίτλους απελεύθερης γης για να τους ξεφορτωθεί. Η Περλ, η λευκή μιγάδα, ενώνεται με την μεγάλη πομπή και ντύνεται με αγορίστικα ρούχα ως τυμπανιστής. Θα περάσει καιρός ώσπου να καταλάβουν ποια είναι, ενώ εμείς ανακαλύπτουμε ότι γεννήθηκε από τις σελίδες του Ναθάνιελ Χώθορν του «¶λικου γράμματος» και της «Αγαπημένης» της Τόνι Μόρισον.

Το υλικό άλλωστε του συγγραφέα είναι παρμένο από τα «Απομνημονεύματα» του στρατηγού Γουίλιαμ Τεκάμσε Σέρμαν, από ιστορικές καταγραφές της εποχής αλλά και από την παράδοση του μεγάλου αμερικανικού μυθιστορήματος. Αν ο στρατηγός Σέρμαν υπακούει στην αληθοφάνεια όσων μαρτυριών του επιφύλαξε το αρχείο της ιστορίας, οι μυθοπλαστικοί ‘Αρλι και Γουίλ, στρατιώτες της συνομοσπονδίας, δεν θα διστάσουν να ντυθούν με τις στολές των στρατιωτών της Ένωσης και αναμειχθούν στο μεγάλο ρεύμα της πολεμικής μηχανής που σαρώνει πόλεις, σοδειές, βάλτους και οροπέδια ώσπου ο ‘Αρλι να αποπειραθεί με πρωτότυπο τρόπο να δολοφονήσει τον στρατηγό Σέρμαν.

Ο μηχανισμός της εκστρατείας άλλοτε διασπάται για λόγους τακτικής, άλλοτε συσπειρώνεται ή αναδιπλώνεται και κάθε φορά εμείς παρακολουθούμε τους ελιγμούς του μέσα από διαφορετικούς ήρωες που είτε συμπορεύονται με την στρατιά είτε την πολεμάνε απέξω. Πρόκειται για ένα πελώριο αρθρωτό σώμα, που κινείται συστελλόμενο και διαστελλόμενο, ένα πλάσμα σαν θεόρατο οργανισμό με μικρό εγκέφαλο, δηλαδή αυτόν του στρατηγού Σέρμαν που όλοι ακούνε και λίγοι βλέπουνε. Ο Σέρμαν που αναρωτιέται : «Τι καλύτερο από το να ξεκινάς κάθε πρωί για να κάνεις πόλεμο έτσι όπως πρέπει;» και γι? αυτό, όταν θα φτάσει κοντά στο τέλος της εκστρατείας, θα πιστέψει ότι έχει χαθεί κάθε νόημα που έδινε «στο ίδιο το χώμα που πατούμε». Όμως ο αληθινός πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι η στρατιά, ο ίδιος ο πόλεμος.

Ο Βρέντε Σαρτόριους, συνταγματάρχης και χειρουργός είναι ένας ακόμη από τους περιφερόμενους πρωταγωνιστές. Με τις άμαξες-ιατρεία ακολουθεί τις μεραρχίες και εγχειρίζει σε αυτοσχέδια χειρουργεία, έχοντας από δίπλα του την Έμιλι, μια νότια που προσκολλήθηκε στο στράτευμα και την Περλ. Ο Βέρντε είναι ένα αυτάρκες πλάσμα που πειραματίζεται χειρουργικά, είναι Ευρωπαίος που ήρθε στο πεδίο της μάχης να εξασκηθεί στην επιστήμη του πόνου για να φτάσει στο προσκέφαλο του δολοφονηθέντος προέδρου Αβραάμ Λίνκολν. Καθώς η προέλαση συνεχίζεται και οι καταλήψεις των πόλεων συμπαρασύρουν η μία την άλλη, οι λεηλασίες και οι βιασμοί κορυφώνονται, επέρχεται ο εκφυλισμός της μαχητικής τους πάστας, οι νεκροί και οι τραυματίες πολλαπλασιάζονται. Μερικές φορές δεν ξεχωρίζουν οι νότιοι από τους βόρειους καθώς οι στολές τους έχουν κουρελιαστεί και το προσωπείο του θανάτου δεν έχει διαχωριστικές εκφράσεις. Απομένει το διαταραγμένο βλέμμα ενός πτώματος στον βάλτο και το ερώτημα του αντίπαλου από δίπλα που επέζησε «Ποιος να ήταν;» ώσπου να τον ρουφήξει η μαύρη λάσπη. Όμως «το κεφάλι τον εκλιπαρούσε, λες και, έστω και μετά από μια τέτοια εμπειρία, η ζωή μπορούσε ακόμα να μοιάζει επιθυμητή».
Το μήνυμα της ανθρώπινης επιβίωσης είναι ισχυρότερο και από εκείνο της επιβίωσης της ιστορίας στα βιβλία του Doctorow. Με το «βιβλίο του Ντάνιελ», που αναφερόταν στην δίκη και εκτέλεση των Ρόζενμπεργκ, επικεντρώθηκε στις συνέπειες του δράματος πάνω στο γιο τους. Στο «Ragtime» ζωντάνεψε την Αμερική των αρχών του εικοστού αιώνα και με τον «Billy Bathgate» έδωσε τον πιο γλαφυρό Νεοϋορκέζο γκάνγκστερ. Παντού ο αφηγητής αποτελεί ένα είδος αυτόπτη μάρτυρα προσδίδοντας στην αφήγηση την αυθεντικότητα ενός σύγχρονου ιστορικού παρατηρητή. Πίσω από τις φράσεις (εδώ χωρίς στίξη) και τις σκηνές, το αμάλγαμα αληθινών και επινοημένων ηρώων και περιστατικών, συνεχίζει να υπηρετεί αυτό που ονομάστηκε «ιστοριογραφική μεταμυθοπλασία» ριζωμένη όμως στον ρεαλισμό και στην ιστορία και χωρίς κανένα πεπαλαιωμένο λογοτεχνικό ιδίωμα-βασικό χαρακτηριστικό των καθ? ημάς ιστορικών μυθιστορημάτων.

Η «Στρατιά» χάρισε στον E.L.Doctorow το National Book Critics Award και ένα δεύτερο PEN/FAULKNER Award. Πέρα από το είναι ένα σημαντικό μυθιστόρημα της εθνικής αμερικανικής παράδοσης αποτελεί ένα εργαλείο διερμηνείας κάθε επιθετικής παρέμβασης στον σύγχρονο κόσμο που, με το πρόσχημα της προάσπισης των ελευθεριών και της απελευθέρωσης των καταπιεσμένων, αναδύεται η φρίκη, η βαρβαρότητα, η απανθρωπιά και η τερατωδία κάθε είδους πολέμου, κάθε τύπου στρατιάς. Πάνω απ’ όλα όμως αποτελεί μια λογοτεχνική κατάθεση που θα αποζημιώσει τον αφυπνισμένο και απαιτητικό αναγνώστη.

Θεόδωρος Γρηγοριάδης

Read Full Post »

ΤΟ Ζαφείρι του Θεού

Πριν απο κάμποσους χειμώνες κατάπινα στην κυριολεξία σελίδες επι σελίδων στην αναζήτηση μου για ένα διαφορετικό, μακριά από τις ως τότε προτιμήσεις μου βιβλίο.Ετσι ένα απόγευμα σκαλίζοντας τα ράφια ενός βιβλιοπωλείου έπεσα πάνω στον Gilbert Sinoue και συγκεκριμένα στο βιβλίο « Το Ζαφείρι του θεού».

Το ιστορικό αυτό μυθιστόρημα είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο, συνδυάζοντας περίτεχνα την ιστορία με το μυστήριο και τη μεταφυσική, που δεν αφήνει τον αναγνώστη να βαρεθεί ούτε στιγμή…Οι πρωταγωνιστές, ένας χριστιανός, ένας εβραίος κι ένας άραβας, τρείς άνθρωποι που αντιπροσωπεύουν τρείς διαφορετικές μονοθειστικές θρησκείες, ξεκινούν ένα ταξίδι αναζήτησης.Στόχος τους είναι να βρούν ένα  Ιερό Βιβλίο δημιούργημα του ίδιου του Θεού, το οποίο απαντά στα πιο βαθειά και αρχέγονα ερωτήματα του ανθρώπου. Αυτοί οι άνθρωποι θα ενώσουν τις γνώσεις τους και βοηθώντας έτσι ο ένας τον άλλο θα προσπαθήσουν να φτάσουν στην άκρη του νήματος και να βρουν τις απαντήσεις για τα ερωτήματα τους.

Το μυθιστόρημα αυτό τιμήθηκε με το γαλλικό Βραβείο των Βιβλιοπωλών 1996 και το Βραβείο της Άνοιξης. Ο Ζιλμπέρ Σινουέ χαρακτηρίστηκε απο επιφανείς ιστορικούς μελετητές, όπως ο Πιερ Γκριμάλ, ως ο σπουδαιότερος και αρτιότερος σύγχρονος συγγραφέας ιστορικού μυθιστορήματος, ο οποίος βασίζεται πάντοτε σε αρχειακό υλικό και επισταμένη έρευνα.

Προσωπικά, από την ανάγνωση αυτού του βιβλίου εκτός από τις όμορφες στιγμές χαλάρωσης που έζησα, κατάφερα να διακρίνω τις ουσιαστικές διαφορές των τριών αυτών θρησκειών, χωρίς να αναγκαστώ να διαβάσω πολλά, διαφορετικά (ίσως και  δύσπεπτα) βιβλία θεολογίας.

Αγγέλα Θ.

Read Full Post »

Blind Willow, Sleeping Woman

Τον Μουρακάμι ομολογώ πως δεν τον γνώριζα, έως τη στιγμή που ένας  φίλος μου σύστησε το Νορβηγικό Δάσος. Απο τότε έγινε ένας από τους  εθισμούς που παραδέχομαι πως έχω (παρεπιπτώντος ταιριάζει πολύ καλα  και με έναν αλλο, το gin & tonic). Δεν ήταν όμως το Νορβηγικό Δάσος η  αιτία του εθισμού… Ο Μουρακάμι δεν συνηθίζει να αφιερώνει τα βιβλία του σε μία ιστορία. Όπως ο ίδιος παραδέχεται, του είναι πολύ δύσκολο να κρατήσει τις  σκέψεις του αφοσιωμένες και σε τάξη για όσο διάστημα απαιτεί η  συγγραφή ενός ενιαίου έργου. Αγαπημένες του είναι οι μικρές ιστορίες. Μία απο αυτές είναι και ο «Τόνι Τακιτάνι».

Η ιστορία ενός μεσήλικα,μοναχικού στα όρια του αγοραφοβικού σχεδιαστή  μηχανημάτων του οποίου η ζωή του αλλάζει ολοκληρωτικά όταν γνωρίζει  την πολύ νεώτερή του Eiko. Αρχικά αυτό που τον εντυπωσιάζει δεν ειναι  το πρόσωπο ή το σώμα της, αλλά κάτι διαφορετικό: ο τρόπος που  ντύνεται! Πάντα φοράει πολυ όμορφα ρούχα, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ο  τρόπος που τα φοράει είναι σαν να αιωρούνται πάνω της, σαν να μην ακουμπουν πάνω στους ώμους της. Τα ρούχα όμως έχουν άλλη έννοια για  την Eiko: Είναι shopaholic… Και παρ’ότι τα χρήματα δεν αποτελούν  πρόβλημα για τον Takitani, θα φτάσει σε σημείο να την αντιμετωπίσει  καθώς δεν καταλαβαίνει πως γίνεται όλα αυτά τα ρούχα να της είναι  απαραίτητα.  Η ιστορία αυτή αυτή έχει δύο αφοπλιστικά  χαρακτηριστικά: η ατμοσφαιρα  και ο ρυθμος της είναι αργός αλλα σαγηνευτικός…Ακόμα και συμβάντα που σε άλλες ιστορίες θα δραματοποιούνταν, εδω παρουσιάζονται με το  φυσικότερο και πιο προσγειωμένο τρόπο, χωρίς υπερβολές, αποφεύγοντας  την παγίδα του μελό και του δακρύβρεχτου λυρισμού.  Όπως ίσως είναι  στην πραγματικότητα. Άλλωστε η ζωή προχωρά χωρίς να μας περιμένει να  ακολουθήσουμε…Το δεύτερο είναι οι κύριοι χαρακτήρες. Ανθρώπινοι, με  ελαττώματα, με στοιχεία που όλοι σε ένα μικρό ή μεγαλο βαθμο  προβάλλουμε στους εαυτους μας. Ή μαλλον αντίθετα, ίσως να να ειναι  τόσο αγαπητοί που επιδιώκουμε να ταυτιστούμε μαζι τους. Η σύντομη αυτή  ιστορία έχει μεταφερθεί και στο γυαλί, σχεδόν αυτολεξεί (το μέγεθός  της το επέτρεπε άλλωστε). Ντυμένη με την ατμοσφαιρική μουσική του  Ryuichi Sakamoto, που δίνει στην ταινία μια σχεδόν ονειρική χροιά. Τη  συνιστώ ανεπιφύλκατα… Για όσους ενδιαφερόμενους, παραθέτω το  trailer.

Γιάννης Χ.

Read Full Post »

Το μυστήριο της τράπουλας

Με το συγγραφέα Jostein Gaarder έχουμε ξανασυστηθεί, αλλά ανορθόδοξα… κι αυτό γιατί το πρώτο βιβλίο του που διάβασα, δεν ήταν ο πασίγνωστος  «κόσμος της σοφίας», αλλά κάποιο άλλο, συμπτωματικά, δώρο μιας φίλης, που αφήνει τα εγκεφαλοπονήματά της στο παρόν blog…

Όσον αφορά στο «μυστήριο της τράπουλας», μπορώ να παρατηρήσω ότι ο Gaarder βάζει για άλλη μια φορά όλη του τη μαεστρία στο να χτίσει τρεις παράλληλες ιστορίες, οι οποίες, αν και κάποιος μπορεί να φανταστεί αρκετά νωρίς το δέσιμο μεταξύ τους, ωστόσο ο τρόπος που συμβαίνει αυτό δεν απογοητεύει τον αναγνώστη σε καμία περίπτωση. Το βιβλίο εξελίσσεται σπονδυλωτά, ανάμεσα σ’ ένα road trip ενός -φιλοσοφικά ανήσυχου- πατέρα και ενός  έφηβου γιου, με διάφορες ενδιαφέρουσες αναφορές σε γεωγραφικά, ιστορικά και μυθολογικά στοιχεία (κάποια από τα οποία αφορούν και στον ελληνικό χώρο και πολιτισμό) και ανάμεσα σ’ ένα φανταστικό κόσμο που ξεπηδά κατευθείαν από τα παιχνίδια με την τράπουλα και θυμίζει, κατά κάποιο τρόπο, τον κόσμο που συναντά η Αλίκη στη «Χώρα των Θαυμάτων». Ο Gaarder, «παίζει» με τα χαρτιά της τράπουλας και δομεί αριστοτεχνικά ένα κόσμο στον οποίο τίποτα δεν είναι τυχαίο και «όλα είναι γραμμένα στα χαρτιά»,  μέχρι ένας μπαλαντέρ ν’ αποφασίσει να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού και τη ροή της ιστορίας…Το βιβλίο θα ζητήσει στον αναγνώστη να ξαναγίνει παιδί. Γιατί είναι ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσει με τη δέουσα σοβαρότητα ένα διαφορετικό κόσμο που ξετυλίγει η αφήγησή του… και γιατί είναι ο μόνος τρόπος να δει πραγματικά τη Μαγεία που κρύβεται κάτω από τη σοβαροφάνεια του κόσμου που ζούμε.

Ματούλα Π.

Read Full Post »

Το πιο γλυκό όνειρο (The sweetest dream)

Εντυπωσιάστηκα όταν το 2007 είδα στο δελτίο  ειδήσεων μια γιαγιά να γυρνάει σπίτι της και με έκπληξη να αντικρίζει δημοσιογράφους και κάμερες να την περιμένουν. Όλοι είχαν μαζευτεί για να της πάρουν συνέντευξη και να της ανακοινώσουν ότι κατάφερε στα 87 της χρόνια να κερδίσει το Νόμπελ Λογοτεχνίας και μαζί με αυτό δέκα εκατομμύρια κορρόνες …Η δήλωση που έκανε όταν της ανακοίνωσαν το γεγονός οι δημοσιογράφοι ήταν μοναδική: ”They can’t give a Nobel to someone who’s dead so I think they were probably thinking they had better give it to me now”!!!

Επηρεασμένη από  το περιστατικό αυτό αγόρασα το βιβλίο της ¨Το πιο γλυκό όνειρο¨. Ηρωίδα του βιβλίου είναι η Φράνσις, η πρώην σύζυγος ενός παθιασμένου κομμουνιστή, που έχει βάλει στην άκρη τα όνειρά της να γίνει ηθοποιός. Μετά το χωρισμό τους αναγκάζεται να μείνει με τους  γιους της και την  πρώην πεθεράς της. Κάθε βράδυ μαζεύονται στο σπίτι της οι δυο γιοί της ,οι κολλητοί τους,  και άστεγοι καινούργιοι φίλοι όπου γύρω από το τραπέζι συναρπαστκές ιστορίες εξιστορούνται για τη Σοβιετική Ενωση, τους πολέμους, τον Τρίτο Κόσμο , τα ναρκωτικά…

Με μοναδικό τρόπο η Lessing ανατρέχει στις ιδεολογίες που κορυφώθηκαν τη δεκαετία του ’60 και στους ανθρώπους που εμφανίστηκαν ως σωτήρες της κοινωνίας . Το βιβλίο μας δείχνει ότι οι πραγματικοί σωτήρες είναι άνθρωποι όπως η Φράνσις και η Σύλβια που διατελούν το έργο τους χωρίς να το διατυμπανίζουν, λύνουν τα προβλήματα τους με αξιοπρεπή τρόπο και προσφέρουν απλόχερα την βοήθεια τους στους γύρω τους. Σε παλαιότερη συνέντευξή της στην «Guardian», η Λέσινγκ είχε πει ότι δεν ενοχλείται που οι σημερινοί νέοι είναι πολιτικά απαθείς. «Καλύτερα από το να γίνουν σταυροφόροι των μεγάλων κινημάτων».

Κατά τη γνώμη μου το βιβλίο θα γινόταν καταπληκτικό θεατρικό έργο αφού  το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας διαδραματίζεται μέσα στο σπίτι. Παρόλα αυτά, μέρος του βιβλίου αναφέρεται με μοναδικό τρόπο στην Αφρική και τις αντίξοοες συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι εκεί.. Ελπίζουμε κάποιος σκηνοθέτης να εισακούσει την επιθυμία μας και σύντομα να απολαύσουμε τους ήρωες του βιβλίου και στη θεατρική σκηνή…

Aspa

Read Full Post »

Η αγανάκτηση

O Μάρκους είναι μοναχοπαίδι εβραϊκής οικογένειας, που μεγαλώνει στο Νιούαρκ.  Ο πατέρας του είναι χασάπης και αρχίζει να ανησυχεί για το μέλλον του μαγαζιού του παρακολουθώντας την ανάπτυξη των σούπερ μάρκετ στην περιοχή. Όλες του τις ανησυχίες, συμπεριλαβανομένου και του πολέμου της Αμερικής στην Κορέα, τις μετατοπίζει στον γιό του. Ο Μάρκους προσπαθώντας να ξεφύγει αλλάζει κολλέγιο χιλιόμετρα μακριά από του σπίτι του.

Άριστος μαθητής και πειθαρχημένο παιδί που δουλεύει σκληρά..Δεν μπορεί όμως να ανεχθεί τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό, τα μαθήματα Στρατιωτικής Επιστήμης, τις φοιτητικές κοινότητες και τους συγκατοίκους του. 

Ο ήρωας του βιβλίου δεν θέλει να συμβιβαστεί με τα  κοινωνικά, πολιτικά, θρησκευτικά στερεότυπα  που του επιτάσσουν οι κανόνες της κοινωνίας και του πανεπιστημίου. Αυτό όμως τον οδηγεί στην κατάρρευση των ονείρων του αφού η κοινωνία δεν είναι πάντα έτοιμη να αποδεχθεί συμπεριφορές και θεωρίες που αποκλίνουν από τα στερεότυπα. Ο ήρωας προσπαθούσε να προσχεδιάσει το μέλλον του, θυσιάζοντας  τις απολαύσεις που κάθε νέος επιθυμεί να ζήσει κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων. Πίστευε ότι όλα πρέπει να λειτουργήσουν βάσει σχεδίου και λογικής για να δημιουργηθούν οι προυποθέσεις για ένα ασφαλέστερο μέλλον…

Μέσα από το βιβλίο βλέπουμε πως γεγονότα και καταστάσεις που φαίνονταν απαγορευτικά σε μια κοινωνία, αντιμετωπίζονται εντελώς φυσιολογικά από τις επόμενες γενιές. Είναι μια ιστορία για τους περιορισμούς, το θάρρος και την πνευματική αφύπνιση..Και πάνω από όλα την αγανάκτηση που μας δημιουργείται σε καταστάσεις που αποκλίνουν από το δικό μας τρόπο σκέψης..

Aspa

Read Full Post »

Ψάχνοντας για κοχύλια

Το πρώτο πράγμα που με κέντρισε ήταν το εξώφυλλο. Ωραία παστέλ χρώματα, σαν από πίνακα, με ένα κοριτσάκι να αναζητά σκυμμένο κοχύλια σε μία ακρογιαλιά με γλάρους ολόγυρά της. Ο τίτλος φαινόταν απόλυτα συναφής: ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΚΟΧΥΛΙΑ. Οι εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ ελαχιστοποιούσαν την πιθανότητα να πρόκειται για άλλη μία φούσκα. Το όνομα της συγγραφέως, ΡΟΖΑΜΟΥΝΤ ΠΙΛΤΣΕΡ, δεν μου θύμιζε κάτι, αν και μετά αντιλήφθηκα ότι ήταν από τις πιο πολυδιαβασμένες μυθιστοριογράφους και τα βιβλία της τα συναντούσα παντού, χωρίς να το συνειδητοποιώ: στο κατάστημα του καραβιού, στον πάγκο του βιβλιοπώλη, σε περίοπτη θέση στο ράφι του πιο κεντρικού βιβλιοπωλείου της Αθήνας. Το συγκεκριμένο βιβλίο με συνόδευε τον περασμένο Αύγουστο, σε όλες τις εξορμήσεις μου.

Περικλείει την ιστορία της Πενέλοπε, μίας γυναίκας που αρπάζει την ζωή και τους χυμούς της, δίνει αγάπη απλόχερα σε όλους τους ανθρώπους που την περιβάλλουν, ζει όλες τις εμπειρίες μαθησιακά. Διαβάζεις το βιβλίο και νιώθεις μία φίλη σου να σου μιλάει, να σου εξομολογείται τα συναισθήματα τρυφερότητας και τις ανησυχίες της, ανάγλυφα και ζωηρά – σαν να τα ζεις εσύ. Όλα τα πρόσωπα φωτογραφίζονται, και οι συμπεριφορές τους σου θυμίζουν έντονα πρόσωπα οικεία, από την δική σου ζωή. Στην ωριμότητά της πλέον, η ηρωίδα αντιλαμβάνεται ότι η αγάπη που μοιράζει απλόχερα και ανιδιοτελώς στα παιδιά της δεν τους είναι αρκετή. Ένας πελώριος πίνακας, ανεκτίμητης συναισθηματικής αλλά κυρίως χρηματικής αξίας, που απεικονίζει την Πενέλοπε σε μικρή ηλικία σε μία παραλία να ψάχνει για κοχύλια, θα σταθεί αφορμή να αναδυθούν συναισθήματα και κίνητρα που κρύβονταν καλά θαμμένα τα προηγούμενα χρόνια.

Μία μαγευτική εξιστόρηση, ένα αξέχαστο ταξίδι. Από τα λίγα βιβλία που θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τα ονόματα όλων των προσώπων που περιγράφονται- και αυτό αν μη τι άλλο αποτελεί ένδειξη του έντονου χαρακτήρα και της εσωτερικής δύναμης που κρύβει η ιστορία αυτού του βιβλίου. Το συστήνω ανεπιφύλακτα. Και αυτό και τα υπόλοιπα βιβλία της συγγραφέως.

Mαρία Π.

Read Full Post »